Janusz Korczak yciorys Janusz Korczak waciwie Henryk Goldszmit

Janusz Korczak

Życiorys • Janusz Korczak, właściwie Henryk Goldszmit, (ur. 22 lipca 1878 w Warszawie, zm. około 6 sierpnia 1942 w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince) – polski pedagog, publicysta, pisarz, lekarz, działacz społeczny żydowskiego pochodzenia

• . Pochodził ze zasymilowanej, zamożnej rodziny warszawskiej. Choroba psychiczna ojca i jego przedwczesna śmierć spowodowały, że wcześnie musiał zarabiać na utrzymanie matki, siostry i swoje by móc uczyć się w gimnazjum, a później ukończyć studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Kilka miesięcy po uzyskaniu dyplomu lekarza powołano go do armii rosyjskiej i skierowano na front toczącej się wojny rosyjsko-japońskiej. Ponad pół roku pełnił obowiązki starszego lekarza w pociągach sanitarnych, zdemobilizowany na początku 1905 r. Praktykował w Berlinie (1907 -1908), Paryżu (1909), Londynie (1911), a po powrocie z zagranicy pracował w Szpitalu dla Dzieci Żydowskich im. Bersohnów i Baumanów w W-wie. Prowadził aktywną działalność społ. , m. in. w ruchu bezpłatnych czytelni, Towarzystwie Dobroczynności, Stowarzyszeniu „Pomoc dla Sierot” (od 1907) oraz Towarzystwie Kolonii Letnich dla dzieci bez różnicy wyznania, finansowanych m. in. przez H. Wawelberga. W 1912 objął kierownictwo sierocińca dla żydowskich dzieci przy ul. Krochmalnej w W-wie (obecnie Dom Dziecka nr 1 im. J. Korczaka). Podczas I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej jako lekarz. Po demobilizacji w 1917 organizował przytułki dla sierot wojennych pod Kijowem, tam spotkał Marynę Falską, z którą w 1919 założył sierociniec dla dzieci polskich „Nasz Dom”. Jako polski patriotą w 1920 zgłosił się jako ochotnik do wojska i pełnił służbę medyczną podczas wojny polskoradzieckiej. Jako oficer armii polskiej w stopniu majora pracował w szpitalach epidemicznych, zaraził się tyfusem plamistym, ciężko zachorował. Pielęgnująca go matka zaraziła się i wkrótce zmarła, co spowodowało załamanie nerwowe Korczaka. W latach 1934 i 1936 odbył dwie podróże do Palestyny. W czasie tych wyjazdów szukał odpowiedzi na nurtujące go pytanie: jakie możliwości rozwiązania kwestii żydowskiej stwarza Palestyna? Przebywał w kibucu Ein Harod, spotykał się też z chrześcijańskimi mnichami. Nosił się z zamiarem spędzenia ostatnich lat życia w Jerozolimie, II wojna światowa pokrzyżowała te plany. We wrześniu 1939 roku ze względu na wiek nie podlegał już mobilizacji, założył jednak mundur polskiego oficera i chodził w nim aż do ostatnich chwil swego życia.

Janusz Korczak stworzył teorię pedagogiczną, o prekursorskim charakterze wobec ówczesnych teorii wychowawczych. Był zwolennikiem oświaty medycznej, świadomego rodzicielstwa i regulacji poczęć. Uznanie autonomii i godności dziecka było wg niego sprawą priorytetową. Przeciwstawiał się rozpowszechnionemu w ówczesnej praktyce pedagogicznej „wpajaniu dyscypliny”, wykluczał kary cielesne, potępiał praktyki zawstydzania dziecka. Proponował system zachęt i trzy zasady wychowawcze: współgospodarzenie, współzarządzanie oraz oddziaływanie opinii społecznej, które realizował przez organizowanie sklepików szkolnych, gazetek, kółek zainteresowań, dziecięcego samorządu oraz sądów koleżeńskich, rozstrzygających konflikty i zatargi, a zarazem uczących odpowiedzialności i empatii. Wspierał wysiłek dzieci związany z samodoskonaleniem stosując różnego rodzaju zachęty, np. ceremoniał rannego wstawania, uroczyste wyprawianie do szkoły, konkursy życzliwości, przedstawienia teatralne.

• Kliknij, aby edytować format tekstu konspektu Drugi poziom konspektu Istotną rolę w Trzeci poziom systemie konspektu Czwarty wychowawczy poziom konspektu m Korczaka Piąty spełniał poziom konspekt u opiekun - Szósty poziom konspekt wychowawca. u Siódmy Dobry poziom konspekt wychowawca u Ósmy musi najpierw poziom Korczakowskie metody wychowawcze: - sąd koleżeński z kodeksem przebaczenia. Kodeks stanowił „kamień węgielny”

Cytaty Janusza Korczaka • • Dzieci nie są głupsze od dorosłych, tylko mają mniej doświadczenia. Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, abym ja działał i kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka. • Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat. • Wesz nie człowiek, wszystkiej krwi nie wypije. • Zawarłem z życiem umowę: nie będziemy sobie przeszkadzać wzajemnie. • • Duch tęskni w ciasnej klatce ciała. Ludzie czują i rozważają śmierć pod kontem końca, a jest ona tylko dalszym ciągiem życia, innym życiem. Nikomu nie życzę źle. Nie umiem. Nie wiem jak to się robi.

Janusz Korczak, Pożegnanie: Żegnamy tych wszystkich, którzy już odeszli lub niezadługo odejdą, a by nie powrócić. Żegnamy ich przed długą i daleką podróżą. A imię tej Podróży – Życie. Wiele razy myśleliśmy nad tym, jak żegnać, jakich rad udzielić. Niestety, słowa biedne są i słabe. Nic wam nie dajemy. Nie dajemy Boga, bo Go sami odszukać musicie we własnej duszy, w samotnym wysiłku. Nie dajemy Ojczyzny, bo ja odnaleźć musicie własna pracą serca i myśli. Nie dajemy miłości człowieka, bo nie ma miłości bez

, , Niewolno zostawić świata takim jest. ’’

KONIEC Alicja Roszkowska Maja Wiejacha Karolina Sikora kl. 6 b