Historia pisma Pismo jest jednym ze sposobw porozumiewania

Historia pisma

Pismo jest jednym ze sposobów porozumiewania się, przekazywania i zachowywania informacji, sposobem zapisu historii, pomysłów, wrażeń. . .

Prześledźmy jakie były etapy rozwoju pisma

Znaki symboliczne • • Dym Bicie w tam – tamy Wiązanie węzłów Wampumy (odpowiednio ułożone na paskach tkaniny muszle) • Kipu (pismo węzłowe)

Kipu

Pisma obrazkowe • Malowidła ścienne są najstarszymi zapiskami, jakie dotąd odkryto. • Wiele z nich zostało wykonanych ponad 20 000 lat temu przez mieszkańców jaskiń. • Do tego celu używali oni patyków, ostrych kamieni lub własnych palców oraz takich materiałów, jak: węgiel drzewny, ziemia, farby roślinne.

Malowidła ścienne • Człowiek epoki kamiennej nie znał alfabetu, więc by zapamiętać zdarzenia lub zostawić wiadomości, rysował obrazki (piktogramy). • Stopniowo z biegiem lat obrazki stawały się symbolami, a później literami, aż do uformowania alfabetu złożonego ze znaków, reprezentujących dźwięki.

Egipskie hieroglify • Od około 3000 roku p. n. e. Egipcjanie używali przepięknego i wytwornego pisma obrazkowego zwanego hieroglifami, co znaczy „pismo bogów”.

Film „Kamień z Rosety”

Pismo wyrazowe Posługuje się rysowanymi symbolami (podobnie jak pismo obrazkowe), ale symbole są związane z dźwiękami mowy używanymi do określenia konkretnych rzeczy np. : Znak wyrazowy słońce (rzecz) oznacza też ciepło (pojęcie)

Pismo wyrazowe stosowane jest współcześnie w Chinach

Pisma literowe (alfabetyczne) Wykorzystują najmniejszy element mowy: głoski, dlatego składają się z nielicznych symboli graficznych.

Greka • Alfabet grecki rozwinął się z systemu pisma Fenicjan. Byli oni żeglarzami i kupcami handlującymi z wieloma śródziemnomorskimi krajami, a ich pismo podróżowało wraz z nimi. • Grecy dodali do tego systemu samogłoski, ponieważ alfabet Fenicjan składał się tylko ze spółgłosek.

Łacina • Kiedy w I wieku p. n. e. Rzymianie opanowali Grecję, zaadaptowali oni grecki alfabet zmieniając kształt większości liter, w wyniku czego ukształtował się alfabet łaciński. • Z łaciny wywodzi się alfabet polski, do którego dodano jedenaście liter: Ą, Ć, Ę, J, Ł, Ó, Ś, U, W, Ż, Ź.

Łacina • Do rzeźbienia inskrypcji w kamieniu Rzymianie używali dużych prostych liter, a do pisania na papirusie, woskowych tabliczkach i pergaminie – liter zaokrąglonych. • Do codziennego użytku przystosowali oni płynne pismo znane później pod nazwą „kursywa”.

Materiały i narzędzia pisarskie Materiały surowe: „Notatnik” sporządzano ze wszystkiego co było pod ręką. Był to: kamień, kość, liść, skorupa, skóra, kora. Za pomocą ostrej kości można było wydrapać prosty rysunek lub znak.

Tablice i tabliczki kamienne i metalowe służyły do spisywania praw lub innych ważnych tekstów. Na kamiennych wyryte zostały Prawa Hammurabiego, na metalowych rzymskie prawo XII tablic.

Gliniane tabliczki stosowane były w Mezopotamii. Klinowa napisy odciskano odpowiednio zaostrzoną trzciną na uformowanych z mokrej gliny tabliczkach, które później suszono i wypalano.

Drewniane tabliczki pokryte woskiem używane były do sporządzania mniej trwałych notatek i listów. Wypukłe ramki zatrzymywały wylany wosk i zapobiegały sklejaniu się tabliczek, wiązanych po kilka w celu przekazania dłuższej informacji (dyptyki, tryptyki, poliptyki).

Rylec służył do pisania na zastygłym wosku tabliczki. Z jednej strony miał ostrze, z drugiej łopatkę, przeznaczoną do wygładzania wosku dla zatarcia błędów.

Skorupki z rozbitych garnków służyły jako podręczne notatki, kwity, karty do głosowania (ateński sąd skorupkowy). Pisano na nich atramentem lub wydrapywano tekst.

Zwój papirusowy przewijano z jednej ręki d drugiej i zapisywano na nim kolumny tekstu o szer. 36 liter. Informacje i autorze i dziele umieszczano na końcu, czyli wewnątrz zwoju, aby zapobiec ich zniszczeniu

Calamus – trzcinka odpowiednio zaostrzona, służąca do pisania na papirusie. Maczano ją w atramencie, wyrabianym z sadzy rozcieńczonej z wodą i żywicą

Pergamin – to materiał bardziej trwalszy i łatwiej dostępny. Książki pergaminowe miały początkowo formę zwojów, później przybrały bardziej praktyczną formę kodeksu.

Kodeks – karty zaczęto składać i zszywać. Od IV wieku n. e. jest to dominująca forma książki.