Droga Polski do UE Polska w UE Droga

Droga Polski do UE

Polska w UE Droga Polski do członkowstwa w Unii Europejskiej Sierpień 1988 rok – Polska złożyła oficjalny wniosek o ustanowienie stosunków dyplomatycznych z EWG, a miesiąc później te stosunki nawiązała. Lipiec 1989 rok – Polska otworzyła misję przy wspólnotach Europejskich. Pierwszym akredytowanym przedstawicielem Rzeczypospolitej Polskiej w Brukseli został Jan Kułakowski. Wrzesień 1989 rok – Polska i EWG podpisały umowę w sprawie handlu i współpracy gospodarczej. Maj 1990 rok – Rzeczypospolita Polska złożyła w Komisji Europejskiej w Brukseli oficjalny wniosek o rozpoczęcie negocjacji umowy o stowarzyszeniu ze Wspólnotami Europejskimi. Grudzień 1991 rok - w Brukseli podpisano Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzeczypospolitą Polską a Wspólnotą Europejską oraz ich państwami członkowskimi. Jan Kułakowski

Polska w UE Postanowienia Układu Europejskiego obejmowały: Ø ustanowienie odpowiednich ram dla dialogu politycznego, który miał umożliwić rozwój bliskich stosunków politycznych między stronami, Ø popieranie rozwoju handlu i harmonijnych stosunków gospodarczych między stronami, sprzyjających dynamicznemu rozwojowi gospodarki w Polsce, Ø stworzenie podstaw do pomocy finansowej i technicznej dla Polski, Ø ustanowienie właściwych ram dla stopniowej integracji Polski ze Wspólnotami, Ø popieranie współpracy w dziedzinie kultury.

Polska w UE Czerwiec 1993 rok - Rada Europejska w Kopenhadze wyraziła wolę przyjęcia do UE krajów stowarzyszonych i sformułowała kryteria tego rozszerzenia adresowane do państw kandydujących, tzw. kryteria kopenhaskie. Kryteria kopenhaskie obejmowały następujące zagadnienia: Ø polityczne – osiągnięcie przez państwo kandydujące stabilności instytucji gwarantujących demokrację, praworządność, respektowanie praw człowieka oraz poszanowanie i ochronę praw mniejszości narodowych, Ø ekonomiczne – istnienie sprawnej gospodarki rynkowej oraz zdolność przeciwstawiania się presji konkurencji i siłom rynkowym działającym wewnątrz Unii, Ø zdolność wywiązywania się ze zobowiązań wynikających z członkowstwa i wspólnotowego dorobku prawnego, w szczególności podzielanie celów politycznych, gospodarczych i walutowych Unii, a także korzystanie z praw wynikających z członkowstwa, Ø warunek, że Unia będzie właściwie przygotowana na przyjęcie nowego członka i nie zahamuje to tempa procesu integracji europejskiej.

Polska w UE Droga Polski do członkowstwa w Unii Europejskiej Luty 1994 rok – wszedł w życie Układ Europejski w sprawie wykorzystania Polski ze Wspólnotami. Kwiecień 1994 rok – Minister Spraw Zagranicznych RP (Andrzej Olechowski) złożył w Atenach na ręce prezydencji greckiej oficjalny wniosek o członkowstwo Polski w Unii Europejskiej. Czerwiec 1995 rok – na posiedzeniu Rady Europejskiej w Cannes z udziałem szefów państw i rządów krajów stowarzyszonych z UE przyjęto Białą Księgę w sprawie przygotowania krajów stowarzyszonych do integracji z jednolitym rynkiem UE. Andrzej Olechowski, minister spraw zagranicznych, 1993 - 1995

Polska w UE Droga Polski do członkowstwa w Unii Europejskiej Październik 1996 rok – na mocy ustawy rozpoczął działalność Komitet Integracji Europejskiej pod przewodnictwem premiera Włodzimierza Cimoszewicza. Swoje zadanie KIE wykonywał za pośrednictwem Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej. Do zadań Komitetu Integracji Europejskiej należało: Ø koordynowanie procesów integracyjnych i adaptacyjnych połączone z inicjowaniem oraz organizowaniem działań kształtujących te procesy, Ø opiniowanie aktów prawnych pod względem ich zgodności z prawem europejskim, Ø przygotowanie procesu integracji pod względem koncepcyjnym, informacyjnym i kadrowym, Ø współpraca z Komisją Europejską oraz ze strukturami samorządowymi w Polsce umożliwiająca ich udział w działalności różnych instytucji Unii Europejskiej, Ø przedstawianie Radzie Ministrów założeń programów dostosowawczych oraz integracyjnych z UE, projektów rozstrzygnięć w zakresie dysponowania funduszami zagranicznymi, propozycji aktów prawnych dotyczących działań dostosowawczych i procesu integracji, a także sprawozdań z realizacji tych działań. Włodzimierz Cimoszewicz

Polska w UE Droga Polski do członkowstwa w Unii Europejskiej Styczeń 1997 rok – polski rząd przyjął Narodową Strategię Integracji – pierwszy dokument programowy, w którym określono główne cele i drogi dochodzenia Polski do członkowstwa w UE. Grudzień 1997 rok – Rada Europejska na sesji w Luksemburgu podjęła decyzję o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Cyprem, Czechami, Estonią, Polską, Słowenią i Węgrami oraz ustanowiła program Partnerstwa dla członkowstwa. Marzec 1998 rok – nastąpiło oficjalne otwarcie dwustronnych negocjacji z 6 państwami kandydującymi (Cyprem, Czechami, Estonią, Polską, Słowenią i Węgrami). Flaga Cypru Flaga Czech Flaga Estonii Flaga Polski Flaga Słowenii Flaga Węgier

Polska w UE Droga Polski do członkowstwa w Unii Europejskiej Czerwiec 2001 rok – podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Göteborgu przywódcy państw UE potwierdzili wolę zakończenia negocjacji akcesyjnych do końca 2002 roku i poszerzenia UE w terminie, który umożliwi już nowym państwom członkowskim udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2004 roku. Listopad 2001 rok – Danuta Hübner została nominowana na stanowisko sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej i szefa UKIE oraz sekretarza stanu w MSZ odpowiedzialnego za całość zagadnień związanych z integracją europejską. Grudzień 2002 rok – podczas szczytu w Kopenhadze Rada Europejska przyjęła wyniki negocjacji akcesyjnych z państwami kandydującymi (Polska negocjowała do ostatniej chwili warunki w strefie finansów, budżetu oraz rolnictwa). Danuta Maria Hübner

Polska w UE Droga Polski do członkowstwa w Unii Europejskiej Luty 2003 rok – wszedł w życie Traktat nicejski (podpisany w 2001 roku) przygotowujący instytucje Unii do rozszerzenia o nowe państwa. Kwiecień 2003 rok – Rada Ministrów RP zaakceptowała Traktat akcesyjny i upoważniła premiera i ministra spraw zagranicznych do jego podpisania. 16 kwietnia 2003 rok – w Atenach przedstawiciele 15 państw członkowskich i 10 państw przystępujących do Unii podpisali Traktat akcesyjny. 7 -8 czerwca 2003 rok – w referendum akcesyjnym w Polsce (07 -08. 06) wzięło udział 58, 85% spośród uprawnionych obywateli. Z tej grupy 77, 45% opowiedziało się za przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej. 1 maja 2004 rok – Traktat akcesyjny wszedł w życie. Polska stała się członkiem Unii Europejskiej.

Zasady reprezentacji Polski w instytucjach UE Polska w 2002 roku wynegocjowała zasady reprezentacji w strukturach europejskich: Ø w Parlamencie Europejskim przyznano Polsce 54 spośród 732 miejsc, Ø w Radzie Unii Europejskiej – od 1 listopada 2004 roku przyznano Polsce 27 głosów z 321, Ø w Komisji Europejskiej Polska, jak każde państwo członkowskie, ma prawo do jednego przedstawiciela w kolegium (komisarza), zgodnie z obowiązującą procedurą. Obecnie członkiem Komisji jest Danuta , Ø w Trybunale Sprawiedliwości uzyskała prawo nominowania jednego sędziego, a w sądzie I instancji – co najmniej jednego, Ø jeden z członków Trybunału Obrachunkowego będzie obywatelem polskim,

Zasady reprezentacji Polski w instytucjach UE Ø w Komitecie Ekonomiczno – Społecznym i w Komitecie Regionów otrzymała po 21 miejsc, Ø w Europejskim Banku Centralnym od dnia akcesji Polska jest reprezentowana w Radzie Ogólnej przez prezesa Narodowego Banku Polskiego, a od wejścia naszego kraju do Unii Gospodarczej i Walutowej – prezes NBP będzie także członkiem Rady Zarządzającej EBC, Ø od dnia akcesji nasz kraj jest akcjonariuszem w Europejskim Banku Inwestycyjnym i ma swoich reprezentantów w głównych organach Banku: Radzie Dyrektorów (1 przedstawiciel) i Radzie Gubernatorów (1 przedstawiciel), Ø po uzyskaniu członkowstwa przez Polskę język polski stał się jednym z języków oficjalnych UE.

Szanse wynikające z członkowstwa w Unii utrwalenie demokratycznych struktur władzy publicznej z uwzględnieniem zasad pomocniczości i solidarności społecznej, podniesienie konkurencyjności polskiej gospodarki na wspólnym runku i na rynkach trzecich, rozwój i modernizacja infrastruktury, m. in. na obszarach wiejskich, więcej inwestorów z zagranicy, pomoc finansowa na wyrównanie poziomu życia w najuboższych regionach, dopłaty bezpośrednie dla rolników i modernizacja rolnictwa, nowe miejsca pracy w kraju i otwarcie rynków pracy w innych krajach,

Szanse wynikające z członkowstwa w Unii lepsze szanse edukacji i rozwoju dla młodzieży w ramach programów europejskich, większe możliwości rozwoju zasobów ludzkich z wykorzystaniem funduszy wspólnotowych, upowszechnianie polskiej kultury oraz osiągnięć naukowych i technicznych, lepsza ochrona granic Polski (zewnętrznych granic Unii), przy jednoczesnym otwarciu granic wewnątrzunijnych, zapewnienie bezpieczeństwa zewnętrznego w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa wspólnej polityki obronnej. Sztab Generalny WP Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO (JFTC) Wielonarodowy Korpus Północ - Wschód

Zagrożenia wynikające z członkowstwa w Unii obciążenia finansowe budżetu jako warunek korzystania ze środków i programów unijnych, a także wysoka składa do budżetu unijnego, zwiększenie emigracji, zwłaszcza ludzi młodych, zdolnych i wykształconych, w poszukiwaniu lepszych perspektyw życiowych, zanikanie tradycji narodowych, obyczajowych, kulturowych na rzecz ich unifikacji, szybszy wzrost kosztów życia przy wolniejszym wzroście dochodów, a więc w konsekwencji większe rozwarstwienie mieszkańców naszego kraju, frustracja z powodu odległych perspektyw upowszechniania wspólnotowych standardów życia, kłopoty ze zbytem towarów krajowych wobec wielości towarów wyprodukowanych w innych krajach.