Czy moemy polega na urzdzeniach Detekcja epizodw AHR

Czy możemy polegać na urządzeniach? Detekcja epizodów AHR pokrywa się z rzeczywistymi epizodami arytmii przedsionkowej u chorych z CRT. Michał Chudzik http: //europace. oxfordjournals. org/content/18/3/436

Cel badania Celem badania było sprawdzenie, jaki odsetek pacjentów z wykrytymi epizodami AHR rzeczywiście posiada arytmię przedsionkową (AA). Badano również powody niewłaściwej klasyfikacji arytmii i oceniano czy pacjenci z błędnie rozpoznaną arytmią posiadają cechy, które pomogłyby ich zidentyfikować.

Przebieg badania 304 pacjentów z CRT-D kontrolowanych przez zdalny monitoring średni czas obserwacji - 30, 5 miesięcy Elektrokardiogramy nagranych epizodów AHR zostały zaklasyfikowane jako AA vs. no AA. 14 386 epizodów AHR zostało nagranych i sklasyfikowanych u 176 (57, 9%) chorych. U 89, 2% pacjentów epizody AHR były prawdziwymi AA (94% AF, 62% de novo). Powodami błędnej diagnozy AHR były przedsionkowe sygnały dalekiego pola (89, 5%) oraz szumy i zakłócenia EMI (10, 5%).

Rezultaty badania Średni dzienny czas pojawiania się AHR (54, 9%vs. 5, 86; p<0, 001) i występowania okresów niskiej stymulacji CRT (82, 8 vs. 55%; p=0, 003) były znacząco wyższe w grupie AA, niż w tej z błędną diagnozą AHR. Czas trwania epizodu prawidłowo wykrytego AHR był dłuższy niż błędnie zdiagnozowanego AHR. Wyższy odsetek czasu spędzonego w AHR był niezależnym wskaźnikiem właściwej detekcji arytmii [HR 1, 04; P = 0, 023].

Wnioski → Prawie dwie trzecie pacjentów z CRT-D miało epizody AHR w ciągu 2, 5 lat po implantacji. Około 90% AHRS pokrywało się z rzeczywistymi arytmiami przedsionkowymi. → Błędna diagnoza spowodowana była głównie wyczuwaniem dalekiego pola lub hałasem. → Dwuetapowy algorytm diagnostyczny (> 9% czasu w AHRS i odcinek długości> 36 s) pozwala na prawidłowe wykrywanie AA o dużej szybkości uderzeń i swoistości.