Co si zdarzyo w celi Konrada Cele lekcji

Co się zdarzyło w celi Konrada?

Cele lekcji • Analiza pieśni zemsty • Mała improwizacja • Postawa Konrada wobec Boga i ludzi • Prometeizm bohatera

Kim jest Konrad? Konrad jako były Gustaw - kochanek z II i IV części "Dziadów". W prologu części III zmienia się w patriotę, wojownika w walce o wolność narodu. Poeta Wieszcz Prorok

Pieśń zemsty • pieśń zemsty

Pieśń zemsty: kompozycja i słowa kluczowe Pieśń jest podzielona na cztery strofy zakończone refrenem. Dołączenie się chóru powoduje większe zaangażowanie emocji odbiorców, sprawia, że podmiot pieśni z indywidualnego staje się zbiorowy. Powtarzające się słowa kluczowe to zemsta i Bóg, zestawienie, które powinno się wykluczać – chrześcijański Bóg nakazuje miłować swojego wroga, według religijnej moralności zemsta jest złem. Anafora tak na początku refrenu podkreśla zamierzoną buntowniczość pieśni, Konrad jest świadomy nakazów moralnych, a jednak wzywa do czynu choćby i mimo Boga

Pieśń zemsty: środki językowe paralelizm składniowy (I jak upiór powstaje krwi głodna, / I krwi żąda; Póki z niej nieśmiertelność wydusim, / Póki ona czuć będzie, gryźć będziem); anafora (Póki; Tak!); personifikacja (Pieśń [. . . ] jak upiór powstaje krwi głodna; / I krwi żąda; Pieśń mówi; Krew poczuła – spod ziemi wygląda); porównanie (Pieśń [. . . ] jak upiór powstaje krwi głodna)

Pieśń zemsty: przywoływane obrazy I strofa – złowroga wizja pieśni, która była już umarła, ale jak wampir, który poczuł krew, wstaje z grobu i ponownie idzie zapolować na kolejne ofiary; nikt nie jest w stanie jej powstrzymać, nawet Bóg II strofa – pieśń ma naturę wampira, który pijąc krew swych ofiar, zaraża je i czyni podobnymi do siebie upiorami pragnącymi krwi (zemsty) III strofa – Konrad zapowiada, że wraz z zarażonymi rodakami zabije wroga, przy czym mord ten będzie miał charakter rytualny (przypominający ukrzyżowanie) IV strofa – Konrad uznaje, że czyn ten sprowadzi na niego i rodaków wieczne potępienie, ale w imię zemsty godzi się nawet zatracić swą duszę, ponieważ tylko tak zniszczy ją we wrogu

Pieśń zemsty: myśl przewodnia Pieśń wzywa do zemsty wbrew moralności chrześcijańskiej. Jest otwarcie bezbożna – Konrad zapowiada, że zejdzie do piekieł wraz z pognębionym wrogiem, aby jego trup już nigdy się nie odrodził. Idea zemsty jest niczym upiór – zaraża złem i oprócz życiadoczesnego odbiera także nieśmiertelne.

Pieśń zemsty Nastrój ponury, posępny, przerażający, dramatyczny, podniosły, tajemniczy, niezwykły, budzący grozę, mrożący krew w żyłach, wstrząsający Reakcja słuchaczy Współwięźniowie są zatrwożeni; gdy dociera do nich pogańskie przesłanie pieśni, przestają śpiewać (Konradzie, stój, dla Boga, to jest pieśń pogańska; Jak on okropnie patrzy – to jest pieśń szatańska).

• IMPROWIZACJA - DEFINICJA (SJP PWN) improwizacja 1. «wykonywanie czegoś, np. utworu muzycznego, bez przygotowania; też: rzecz tak powstała i wykonana» 2. «działania podejmowane bez przygotowania i planu; też: rezultat takich działań» • Analiza tekstu Analiza "małej improwizacji"

Konrad mówi sobie jako o profecie - człowieku mającym widzieć przyszłe losu swojego narodu. Analiza "małej improwizacji" Konrad widzi siebie jako orła wzlatującego ponad ludzkość, któremu dane będzie widzieć proroctwa, przyszłe dzieje. Chce je pochwycić w swoje szpony. Przyszłosć jednak - jak małe ptaki - ucieka przed nim.

Przed Konradem-orłem pojawia się duży, czarny ptak - kruk, który "niebo całe zakrywa", a więc zasłania przed bohaterem przyszłość. Dochodzi do pozornej walki. Analiza "małej improwizacji" Pozorny dialog między Konradem-orłem a krukiem. Czarny ptak nie reaguje w ogóle na słowa bohatera, a ten obwinia go o plątanie myśli, zatem o udaremnienie próby ujrzenia przyszłości.

Analiza "małej improwizacji" ORZEŁ W rolę orła wciela się Konrad. Ptak ten symbolizuje odwagę i dumę. . Za takiego uważa się główny bohater. Jednak jego pewność siebie przeradza się w pychę - wiarę we własne nieograniczone możliwości, geniusz i niezwykła pozycję. KRUK Kruk jest metaforą pychy. Konrad uważa się za zbyt pewnego swojego geniuszu i to (pycha właśnie!) uniemożliwia mu zobaczenie przyszłych losów narodu. Kruk jest także strażnikiem tajemnic, symbolem nauk tajemnych.

Analiza "małej improwizacji" W "małej improwizacji" mamy do czynienia z próbą odgadnięcia zagadek przyszłości przez Konrada-poetę, wierzącego w swój geniusz i wyjątkową pozycję. Główny bohater ukazuje się nam tu jako ten, który nie rozumie tajemnic. Chciał on zobaczyć zemstę, jaką wymierza ciemiężycielowi naród. Pycha jednak uniemożliwia mu w ogóle dojrzenie przyszłości (kruk zakrywający niebo przed orłem), ale uniemożliwia mu coś jeszcze - otóż Konrad nie rozumie losu Polaków, przyczyn ich cierpienia.

Praca w grupach Grupa 1: stosunek Konrada do ludzkości Grupa 2: Konrad jako wieszcz Grupa 3: stosunek Konrada do Boga Grupa 4: żądania Konrada wobec Boga

Stosunek Konrada do ludzkości Ludzie są mu niepotrzebni; Ludzie nie są w stanie docenić geniuszu poety. Chciałby mieć wpływ na ludzkość, zawładnąć sercami ludzi, być ich prawdziwym przywódcą. Ludzi traktuje jak materiał literacki do tworzenia swojej poezji. Utożsamia się z Polakami, kocha cały naród; twierdzi, że współodczuwa jego cierpienia. Wynosi się ponad całą ludzkość.

Stosunek Konrada do ludzkości Z jednej strony cierpi w imię ludzkości, czuje się jej wyjątkowym reprezentantem, zwłaszcza swoich rodaków, pragnie ich szczęścia, a jednocześnie gardzi ludźmi, podkreśla swoją wyższość, żąda boskiego prawa decydowania o ludzkich losach. Sposób, w jaki Konrad pragnie władać ludźmi, przypomina tyranię cara. Bohater grzeszy pychą. Chce działać w imieniu ogółu, ale preferuje walkę w samotności.

Konrad jako wieszcz Poezja jest przyczyną samotności, poeta zawsze zostanie niezrozumiany przez bliźnich Słowa nie są w stanie wyrazić tego, co rzeczywiście chciałby powiedzieć poeta. Ludzie nigdy nie dostrzegą głębi uczuć zawartych w jego poezji; widzą tylko to, co powierzchowne, naskórkowe. Na poezji Konrada mogą się poznać jedynie wyższe byty od człowieka – sam Bóg i natura. Konrad stawia siebie – jako twórcę – na równi z Bogiem. Jego dzieło przetrwa wieki i unieśmiertelni autora. Konrad twierdzi, że jego zdolność tworzenia jest takiej samej proweniencji co moc Boga, który stworzył wszechświat.

Konrad jako wieszcz Poezja wynosi Konrada ponad wszystkich ludzi na ziemi. Ceną tego jest samotność, ale jednocześnie bohater jako kreator jest równy Bogu. Jego dzieło – zupełnie wyjątkowe – unieśmiertelni go na wieki. Z drugiej strony Konrad uważa, że zwykli ludzie nie zrozumieją tworzonej przez niego poezji, a jej jedynym godnym odbiorcą jest Bóg lub natura.

Stosunek Konrada do Boga Wielkość Boga wynika z tego, że Bóg jest Twórcą ponadczasowego dzieła – ale jest nim również Konrad mocą swojej wrażliwości, potęgi duchowej może zbliżyć się do Boga i go poznać, Konrad zarzuca Bogu, że dzieło, które stworzył – świat – jest niedoskonałe, ponieważ ludzie nie są szczęśliwi. Konrad twierdzi, że dotychczas nie miał okazji doświadczyć wielkości Boga. Bóg jest głuchy na wołania człowieka; nie daje się poznać.

Stosunek Konrada do Boga Konrad pomawia Boga, że jest jedynie mądrością, a w ustach romantyka to ciężkie oskarżenie. Konrad cierpi wraz z całym umęczonym narodem, a Bóg, niewzruszony władca, pozostaje na te cierpienia całkowicie obojętny. Bohater czyni z tego zarzut i ironizuje na temat nieomylności Boga w tym kontekście. Jeśli Bóg faktycznie jest dobrocią i miłością, powinien wysłuchać człowieka cierpiącego jak Konrad. Jednak poeta otwarcie wątpi w zdolność Boga do miłości.

Stosunek Konrada do Boga Konrad oskarża Boga o bezduszność, brak serca, akceptowanie cierpień, które spadły na polski naród. To wprawdzie Stwórca, ale daleki, ukryty przed człowiekiem. Jest mądrością, można przeniknąć jego tajemnicę na drodze odkryć naukowych, badając zjawiska fizyczne i prawa rządzące światem, lecz prawdziwa wielkość Boga objawiłaby się wówczas, gdyby ukazał swoją miłość do człowieka. Bóg jednak pozostaje obojętny na wołanie Konrada.

Żądania Konrada wobec Boga Konrad żąda spotkania z Bogiem, poznania go. Wyzywa go niejako na pojedynek. Chce, aby Bóg udowodnił mu swą wyższość i to, że w ogóle istnieje. Pycha Konrada sprawia, że bohater pożąda władzy boskiej. Chce zawładnąć duszami ludzi, pragnie władzy metafizycznej, większej niż władza ziemska. Milczenie Boga interpretuje jako wyraz pogardy. Stwórca objawił się nawet Szatanowi, aby się z nim zmierzyć, a człowiekowi nie chce się ukazać. Konrad ponownie żąda władzy i motywuje to żądanie chęcią uszczęśliwienia ludzkości.

Żądania Konrada wobec Boga Konrad uważa, że niezwykła poezja, którą tworzy, wynosi go ponad całą ludzkość i predestynuje do tego, aby objawił mu się sam Bóg. Żąda od niego, by ukazując się, udowodnił swoje istnienie. Konrad domaga się władzy nad ludźmi, dla ich własnego dobra, jak twierdzi. Uważa, że jest w stanie przewyższyć Boga w dziele stworzenia – utrzymuje, że może zrobić więcej od niego, dzięki swej miłości jest w stanie uczynić ludzkość szczęśliwą. Niestety, postawa, którą przyjął bohater, nie ułatwi mu zdobycia tego, czego pragnie.

Prometeizm Konrada Prometeusz był tytanem, który stworzył człowieka. Dwa razy podarował ludziom ogień, który zarezerwowany był tylko dla bogów - raz, by dać człowiekowi życie (tchnąć życie w glinianą formę), drugi raz - by człowiek mółg się rozwijać (gotowanie, przetapianie metali, kucie zbroi, budowanie itp. ). Sprzeciwił sie tym woli bogów, za co Zeus ukarał go - przykutemu do skały Kaukazu tytana sęp wydziobywał regenerująca się ciągle wątrobę. Prometeusz buntując się przeciwko bogom, poświęcił swoje życie, by ludziom lepiej się żyło.

Prometeizm Konrada Konrad pragnie władzy równej Bogu "rządu dusz" - chce mieć władze nad ludźmi i nad światem. W swoich ambicjach nie jest egoistyczny. Pragnie jej, by dać szczęście swojemy narodowi, upragnioną wolność.

Prometeizm Konrada Bohater chce je wywalczyć sam, jak Prometeusz. Czuje się na tyle wyższy od innych i na tyle nimi gardzi, że chciałby uszczęśliwić ludzi sam. Nie chce władzy dla siebie. Konrad podobnie jak Prometeusz buntuje się przeciwko Bogu, który patrzy na cierpiącego człowieka.

Prometeizm Konrada Bohaterowie - mityczny i polski są gotowi poświęcić swoje życie dla szczęścia innych (tytan dla człowieka, Konrad - szczególnie dla Polaków, ale także dla ludzi w ogóle). Jeden i drugi przekonani są o swojej wyjątkowej pozycji, o geniuszu, który jest tylko udziałem ich samych. Pobudki altruistyczne (działanie na korzyść innych) buntu Konrada, a więc chęć pomocy innym, chronią go ostateczną karą od Boga.

• Wielka Improwizacja cz. 1 • Wielka Improwizacja cz. 2 Obejrzyj Wielką Improwizację w wykonaniu Gustawa Holoubka. Wynotuj sceny, których nie ma w tekście Mickiewicza Zapisz również te elementy, które bardzo Cię poruszyły