BUDDYZM Czym jest buddyzm Buddyzm to nauki o

BUDDYZM

Czym jest buddyzm ? � Buddyzm to nauki o naturze umysłu pochodzące od historycznego Buddy, który żył i nauczał ponad dwa i pół tysiąca lat temu w północnych Indiach. Celem praktyki buddyjskiej jest osiągnięcie całkowitego urzeczywistnienia potencjału umysłu i doświadczenie trwałego szczęścia – oświecenia. Każdy może je urzeczywistnić, dlatego buddyzm nazywany jest religią doświadczenia. W buddyzmie istnieje wiele tradycji, szkół i stylów praktyki.

Na czym polega ? � Buddyzm kładzie nacisk na potrzebę koncentracji i medytacji, która z czasem ma doprowadzać do rozwoju duchowych zdolności. Wewnętrzne życie jest tak samo ważne jak zewnętrzna aktywność, a wewnętrzny spokój potrzebny jest do harmonijnego życia. Buddysta zawsze powinien być świadomy swojego działania. Buddyzm kładzie nacisk na doświadczenie i poznanie poprzez doświadczenie.

Historia Historyczny Budda nie pozostawił bezpośrednio przez siebie spisanych nauk. Uczniowie Buddy zapisali je dopiero po jego śmierci. Historia buddyzmu opiera się zarówno na tekstach, jak też na przekazie ustnym. � Po osiągnięciu ‚oświecenia’ Budda nauczał przez 45 lat, przemierzając północne Indie. Na początku przekazywał przede wszystkim podstawowe nauki Therawady, których celem jest uwolnienie się od własnego cierpienia. �

Buddyzm Therawady rozprzestrzenił się w ciągu następnych stuleci po śmierci Buddy w Indiach i dalej aż po Iran i Azję Centralną. W I wieku naszej ery nauki Wielkiej Drogi przedostały się do północnych Indii, gdzie między V a VIII wiekiem n. e. nastąpił okres ich wielkiego rozkwitu. Mniej więcej w tym samym czasie w Tybecie zaczynano poznawać nauki Diamentowej Drogi. � W XI i XII w. n. e. buddyzm Therawady (tzw. buddyzm południowy) umocnił się w krajach Azji południowo-wschodniej, na Śri Lance, Tajlandii, Birmie, częściowo w Wietnamie, Kambodży, Laosie, Indonezji i Bali. Buddyzm Wielkiej Drogi i Diamentowej Drogi (tzw. buddyzm północny) rozprzestrzeniał się na północ i wschód od Indii: w Chinach, Japonii, Wietnamie, Korei, Tybecie i od XV/XVI w. także w Mongolii. �

W tym czasie buddyzm stopniowo zanikał w kraju swojego pochodzenia, w Indiach. Na przełomie tysiąclecia islamscy agresorzy rozpoczęli podbój Indii od strony północno-zachodniej. Do roku 1100 buddyzm został całkowicie zniszczony w Kaszmirze. � W XX w. rozpoczęła się w historii buddyzmu nowa faza rozwoju, która nasiliła się wraz z wypędzeniem lamów z Tybetu przez Chińczyków: spotkanie Zachodu z buddyzmem. Już w XIX, a szczególnie w XX w. , uczeni brytyjscy, rosyjscy, niemieccy i francuscy zajmowali się tekstami buddyjskimi. Rozpoczynając od akademickich zainteresowań, Europejczycy odkrywali w końcu buddyzm jako swoją drogę życia. Tak powstały pierwsze wspólnoty buddyjskie w Europie. Wraz z przełomem w myśleniu świata zachodniego w latach sześćdziesiątych rozpoczęły się poszukiwania sensu i treści życia, a głębokie nauki buddyjskie odpowiadały na wiele pytań również w naszej kulturze. W tym czasie tysiące ludzi na Zachodzie zaczęło praktykować buddyzm i dołączać do wspólnot buddyjskich. �

Posąg wielkiego Buddy w Japonii. Medytacja buddyjska

Najważniejsze Odłamy buddyzmu Rdzeń nauk buddyjskich, do których zalicza się: Cztery Szlachetne Prawdy, Szlachetną Ośmioraką Ścieżkę, Trzy Cechy Istnienia. Dwanaście ogniw współzależnego powstawania jest wspólnych dla wszystkich szkół. Obecnie możemy wyróżnić kilka głównych tradycji: � Theravada ("Droga Starszych" - nieprawidłowo nazywana hinajaną) jedyna szkoła jaka przetrwała spośród szkół wywodzących się z tradycji Sthaviravada, � Mahajana (zawierająca również niektóre podstawowe nauki Hinajany): � Chan (jap. zen) � Zen (tradycja japońska) � Sŏn (tradycja koreańska) � Amidyzm

� � � Szkoła Czystej Krainy Mahajana (zawierająca również niektóre podstawowe nauki Hinajany oraz szczególne metody Wadżrajany): Tendai Shingon Buddyzm tybetański (zawierający unikalne metody tantr Jogi Najwyższej) Ningma Kagju Sakja Dzionang Gelug Jungdrung Bön

Nirwana � Nirwana jest terminem oznaczającym ustanie wszelkiego pragnienia (wolność w ustaniu). Porównuje się ją do zdmuchnięcia płomienia, co jest metaforą uwolnienia się przez czującą istotę od wszelkich namiętności. Buddyści uważają, iż przebudzona istota może żyć na tym świecie bez "chwytania się" czyli bez pragnień w stosunku do ludzi, zjawisk i przedmiotów, z powodu których powstaje cierpienie. Jej działania będą wtedy wzbudzały owoce , jednak tylko te, które nie przyczynią się do uczestniczenia w nieustannym cyklu narodzin i śmierci. Przebudzona istota, osiągnąwszy Nirwanę, odchodzi bowiem trwale ze świata przyczyny i skutku, co jest tożsame z ostatecznym uwolnieniem się z cyklu narodzin i śmierci. Warunkiem osiągnięcia Nirwany za życia jest uwolnienie umysłu od niewiedzy przez poznanie stosownych nauk i praktyk, prowadzących do trwałego uwolnienia się od cierpienia, jednak jej pełnia następuje dopiero po śmierci.

Samsara Według nauk buddyzmu wszystkie czujące istoty podlegają sansarze ("niekończącej się wędrówce"): po śmierci, w zależności od nagromadzonej karmy, przechodzą na inny poziom egzystencji (przyjmują nową formę przeżywając nowe narodziny). Nieodłącznym elementem samsary jest cierpienie. � Co prawda życie na "wyższych" poziomach egzystencji jest szczęśliwe, jednak nawet tam występuje nieuchronna śmierć oraz powrót na "niższe" poziomy. Stąd też jedynym sposobem na zakończenie cierpienia jest wyzwolenie się z tego cyklu poprzez osiągnięcie nirwany. Należy jednak pamiętać, że klasyczny pogląd na ponowne narodziny i samsarę ulegał czasem mocnemu przekształceniu m. in. w buddyzmie wschodnim (chan, zen), w którym występuje interpretacja metaforyczna: wcielenia w poszczególnych niebach/piekłach sansary postrzegane są jako przenośne opisy stadiów rozwoju i stanów emocjonalnych/psychicznych człowieka, a obecne życie ludzkie uznawane jest za jedyne i niepowtarzalne �

Bodhi Precyzyjnymi określeniami będą tu: "zrozumienie" lub "przebudzenie", czyli przebudzenie ze snu (wcześniejszej) ignorancji i doświadczenie Trzech Cech istnienia Trzy Cechy istnienia to: nietrwałość , bolesność i brak niezmiennego "ja". Buddyści wierzą, że – po osiągnięciu stanu bodhi – istota uwalnia się z samsary, czyli nieustannego cyklu narodzin i śmierci; tym samym – przebudzenie oznaczałoby tu uwolnienie się od cierpienia (którego nie należy w tym kontekście utożsamiać z bólem). � Do osiągnięcia bodhi prowadzi rozwinięcie pełnej doskonałości umiejętne stosowanie trzydziestu siedmiu czynników wyzwolenia zwanych "Skrzydłami ku Oświeceniu". �

Szlachetna Ośmiostopniowa ścieżka � Szlachetna Ośmiostopniowa Ścieżka znana również pod nazwą ścieżka Ośmioraka czy Ścieżka Ośmioaspektowa jest rozszerzeniem Czterech Szlachetnych Prawd Buddyzmu. Ogólnie rzecz biorąc jest to szereg wskazówek i pouczeń, które mają prowadzić do całkowitego ustania cierpienia.

� � � � Właściwy Pogląd – jest to poznanie Czterech Szlachetnych Prawd. Właściwe Postanowienie – to postanowienie wyrzeczenia się złej woli i odstąpienie od wyrządzania wszelkiej krzywdy. Właściwe Słowo – to powstrzymanie się od kłamstwa, od mowy powodującej nieporozumienia między ludźmi ("dzielącej" mowy), mowy obelżywej, pustego gadania. Właściwy Czyn – to powstrzymanie się od zabijania, od kradzieży, od nieskromności. Właściwe Zarobkowanie – to powstrzymywanie się od zarobkowania przynoszącego szkodę innym istotom, takiego jak: handel bronią, żywymi istotami, odurzającymi napojami, trucizną, od rybołówstwa, rzeźnictwa, wojskowości, fałszu, zdrady, przepowiadania przyszłości, oszustwa, wykorzystywania itp. Właściwy Wysiłek – to intencje i wysiłek, które nie pozwalają na powstawanie złych właściwości mentalnych, a pozwalają na powstanie dobrych). Właściwa Uważność – zachowanie uważności we wszystkim, co się przedsięwzięło. Właściwa Medytacja –- dążenie do osiągania stanów, w których znika "ego’’.

Koło Dharmy (Nauki) symbolizuje Szlachetną Ośmioraką Ścieżkę

Ciekawostki Imię Budda znaczy "Przebudzony„ Ocenia się, że buddyzm wyznaje 250 milionów ludzi. Niestety nie można podać dokładnej liczby zwolenników nauk Buddy, ponieważ na Wschodzie buddyzm uważany jest za doktrynę, która nie przeszkadza w uczestnictwie w praktykach i obrzędach konfucjańskich, hinduistycznych, szintoistycznych czy taoistycznych. � Buddy nie czci się jako boga, jednak oddaje się cześć jego posągom, wokół których skupiają się praktyki religijne buddystów i które rozpowszechnione są na całym obszarze panowania buddyzmu. � �