Aves que non voan As aves son o

Aves que non voan

As aves son o maior e mellor exemplo de evolución e adaptación para o dominio do espazo aéreo. Son aínda mellores que os insectos e ca min e os meus parentes, pero hai unhas poucas, que por circunstancias da vida evolución, non adquiriron, ou perderon, esa imcomparable capacidade. Son escasas e cada día que pasa máis raras. Por curiosas e excepcionais recollinas para vós.

Avestruz. É a ave máis grande da actualidade; pode medir ata 3 m de altura e pesar 150 kg. os e as femias e distínguense pola cor das plumas. O macho é negro e a femia gris acastañada. Vive en espazos abertos de África. Na actualidade hai 2 especies, 3 subespecies e un híbrido (a avestruz doméstica).

Avestruz de pescozo vermello ou avestruz do Sahara (Struthio camelus). Vive en estepas e desertos do norte de África. E a máis grande das subespecies de avestruz. A cor do pescozo e as patas desta avestruz é rosa avermellado.

Avestruz masai (Struthio camelus massaicus). Vive nas sabanas do leste de África.

Avestruz de pescozo azul (Struthio camelus australis). Distínguese por ter as patas e o pescozo de cor gris azulada. Vive no sudoeste de África

Avestruz doméstica ou avestruz de pescozo negro (Struthio camelus var. domesticus). É o resultado do cruzamento de Struthio camelus australis, non existe na natureza. É un pouco máis pequena que as silvestres e tamén menos agresiva. Críase para producir carne, pel (para coiro), plumas e ovos.

Avestruz de Somalia (Struthio molybdophanes). Distínguese da outra especie en que ten a pel do pescozo e as patas de cor azul e non ten plumas brancas no pescozo, ademais nesta especie as femias son algo máis grandes que os machos. Vive no leste de África, ao norte do Ecuador.

Emú (Dromaius novaehollandiae). Chega aos 2 metros de altura e pesa uns 45 kg. Vive en Austalia. Coñécense 3 subespecies.

Ñandú común (Rhea americana). Mide entre 1, 20 e 1, 50 m de altura e pode pesar entre 25 e 35 kg. vive en áreas abertas do surleste de Sudamérica. Coñécense 5 subespecies.

Ñandú de Darwin, suri, ñandú petiso ou ñandú cordillerano (Pterocnemia pennata). Mide de 90 a 100 cm e pesa arredor de 25 kg. Acada velocidades de ata 60 km/h. Vive en áreas de mato aberto da estepa patagónica e na meseta andina. Coñécense 3 subespecies.

Casuario común ou austral (Casuarius casuarius). Mide ata 1, 80 m. É endémico do norte de Australia e gran parte de Nova Guiné.

Casuario menor ou de Bennett (Casuarius bennetti). Mide entre 100 e 150 cm e pesa de 17 a 26 kg. Atópase nas illas Nova Guiné, Nova Bretaña e Iapen.

Casuario do norte ou de Salavati (Casuarius unappendiculatus). Mide entre 1, 50 e 1, 80 m de alto e pode pesar de 30 a 55 kg. O macho é máis pequeno que a femia. É endémico do norte de Nova Guiné.

Kiwi marrón do sur, tokoeka ou kiwi común (Apteryx australis). Só se atopa ao suroeste da Illa Sur de Nova Celandia. Coñécense 2 subespecies

Kiwi marrón de Okarito ou rowi (Apteryx rowi). Só existen uns 400, localizados no bosque Okarito, na costa oeste da Illa Sur de Nova Celandia.

Kiwi marrón da Illa Norte (Apteryx mantelli). As femias son máis grandes, miden ata 40 cm de altura e pesan cerca de 2, 8 kg e os machos pasan pouco dos 2 kg. ten diversas localizacións dentro da Illa Norte de Nova Celandia.

Kiwi apincarado maior (Apteryx haastii). Mide uns 45 cm e pesa algo máis de 3 kg (os machos 2, 5 kg). Só vive ao noroeste da Illa do Sur de Nova Celandia.

Kiwi apincarado pequeno (Apteryx owenii). Mide entre 35 e 45 cm e pesa de 1 a 1, 9 kg (as femias son as máis grandes). Só se atopa nalgunhas illas arredor da Illa Norte de Nova Celandia.

Pato vapor austral, pato vapor magallánico ou pato vapor do Pacífico, (Tachyeres pteneres). Mide de 74 a 85 cm e pesa de 4 a 6 kg (os machos son os máis grandes). Vive no extremo sur de Suramérica.

Pato vapor malvinero ( Tachyeres brachypterus). Mide entre 61 e 74 cm e pesa de 4, 3 a 4, 4 kg. só vive nas costas das Illas Malvinas.

Pato vapor de Chubut ou pato vapor de cabeza blanca (Tachyeres leucocephalus). Mide entre 61 e 74 cm e pesan case 4 kg. Só se atopa nunha pequena faixa da costa arxentina.

Cerceta maorí ou cerceta de Auckland (Anas aucklandica). É endémica das illas Auckland, situadas ao sur de Nova Celandia.

Cerceta de Campbell (Anas nesiotis). É endémica do arquipélago de Campbell ao sur de Nova Celandia. Só quedan unhas 50 en estado silvestre.

Zambullidor de Junín ou mergullón peruano (Podiceps taczanowskii). Só se atopa no lago Chinchaycocha , ou Junín, na serra central do Perú. Quedan menos de 250 exemplares.

Macá ou mergullón do Titicaca (Rollandia microptera). Mide entre 28 e 45 cm e pesa uns 600 gr. Vive no lago Titicaca e outros lagos andinos próximos.

Corvo mariño das illas Galápagos (Phalacrocorax harrisi). Mide entre 90 e 100 cm e pesa entre 2, 5 e 5 kg. Só quedan uns 1. 500 nas illas Galápagos (Ecuador)

Rascón weka (Gallirallus australis). Miden uns 50 cm de alto e pesan arredor de 1 kg. Viven en pradeiras, matos e beiras de bosque. De Nova Celandia e algunhas illas próximas. Coñécense 4 subespecies.

Rascón de Nova Caledonia (Gallirallus lafresnayanus). Só se atopa en Nova Caledonia.

Rascón da illa Lord Howe (Gallirallus sylvestris). Vive nos bosques subtropicais da illa Lord Howe, ao leste de Australia. Quedan uns 250.

Rascón de Calayan (Gallirallus calayanensis). Vive nos bosques da illa Calayan (Filipinas) de só 100 km². Foi descuberto no 2004. Creese que hai unhas 200 parellas.

Rascón de patas rosas ou rascón de Nova Bretaña (Gallirallus insignis). É endémico da illa de Nova Bretaña.

Rascón de Guam ou Ko'ko ' (Gallirallus owstoni). Mide uns 28 cm. Endémica de Guam (EE. UU. ). Só existe en cautividade, aínda que se intenta reintroducilo no medio.

Rascón roviana (Gallirallus rovianae). Endémico das illas Salomón. Vive en matos e bosques secos.

Rascón de Célebes (Aramidopsis plateni). Mide uns 30 cm. Só se atopa nos bosques das terras baixas e colinas de parte das illas de Sulawesi e Buton.

Rascón da illa Inaccesible (Atlantisia rogersi). Mide, de media, 17 cm e pesa uns 30 gr. É a ave non voadora máis pequena do mundo. Só se atopa na illa Inaccesible do arquipélago de Tristán da Cunha (Reino Unido).

Galiñola da illa Henderson (Porzana atra). É endémica da illa Henderson (Reino Unido) no océano Pacífico.

Rascón invisible ou rascón de Wallace (Habroptila wallacii). Mide de 33 a 40 cm. Vive en pantanos á beira do bosque da illa Halmahera (Indonesia).

Rascón non voador de Nova Guiné (Megacrex inepta). Vive en pantanos de bosques e manglares da illa de Nova Guiné.

Takahē, Notornis ou Takahē da Illa Sur (Porphyrio hochstetteri). Mide ata 63 cm e pesa máis de 2 kg. Só se atopa na metade suroeste da Illa do Sur de Nova Celandia.

Galiñola de Samoa (Gallinula pacifica). Mide uns 25 cm. É endémica da illa de Savai'i en Samoa.

Galiñola de Makira ou de San Cristóbal (Gallinula silvestris). É endémica das Illas Salomón

Galiñola de Gough (Gallinula comeri). É endémica da illa de Gough pero está introducida en Tristán da Cunha.

Galiñola de Tasmania (Gallinula ou Tribonyx mortierii). Mide entre 43 e 51 cm. É endémica da illa de Tasmania (Australia).

Tagúa xigante ou galiñola xigante (Fulica gigantea). Mide de 48 a 64 cm e pesa de 2, 3 a 2, 7 kg. Os adultos non voan. Vive nos lagos do altiplano de Perú, o oeste de Bolivia, o noroeste de Chile e o norte de Arxentina.

Kakapo ou kákapu (Strigops habroptilus). É un loro grande, de hábitos nocturnos, o único que non voa, que pode medir ata 60 cm e pesar de 3 a 4 kg. Vive nas montañas de Nova Celandia, onde só quedan uns 130.

Pingüín emperador (Aptenodytes forsteri). É o máis grande dos pingüíns. Pode medir ata 120 cm de altura, pesar entre 22 e 45 kg e vivrr máis de 20 anos. Vive nos mares que rodean a Antártida e cría en colonias numerosas a máis de 50 km terra adentro. Pon un só ovo que choca, maiormente o macho enriba dos pés.

Pingüín rey (Aptenodytes patagonicus). Vive arredor da Antártida pero cría fóra do continente, en illas máis achegadas a América, África e Nova Celandia. Coñécense 2 subespecies.

Pingüín de penacho amarelo (Eudyptes chrysocome). Mide ata 55 cm e pesa algo máis de 3 kg. Cría nas illas do cinto Antártico e en puntos do sur de Chile e de Nova Celandia.

Pingüín macaroni ou pingüín de penacho laranxa (Eudyptes chrysolophus). Mide de 50 a 70 cm e pesa arredor de 5 kg. Cría nas illas do cinto Antártico entre América e África.

Pingüín de Fiordland, tawaki ou pingüín de peteiro groso (Eudyptes pachyrhynchus). Vive e cría en illas de preto da costa do sur e o suroeste da Illa Sur de Nova Celandia.

Pingüín das Snares (Eudyptes robustus). Mide entre 50 e 70 cm e pesa entre 2, 5 e 4 kg. É endémico das illas Snares ao sur de Nova Celandia.

Pingüín real, pingüín de Schlegel ou pingüín de cara branca (Eudyptes schlegeli). Mide ata 74 cm e pesa entre 4 e 4, 5 kg. Só cría na illa Macquarie ao sur de Australia.

Pingüín de Sclater, pingüín das Antípodas ou pingüín de crista erguida (Eudyptes sclateri). Reprodúces en varios arquipélagos subantárticos de Nova Celandia.

Pingüín anano de ás brancas (Eudyptula albosignata). Mide uns 30 cm e pesa 1, 5 kg. É a especie de pingüín máis pequena. Só aniña na península de Banks en Nova Celandia.

Pingüín azul (Eudyptula minor). Mide uns 40 cm e pesa arredor de 1 kg. Vive nas costas de Nova Celandia, das illas Chatham, do sur de Australia e de. Tasmania.

Pingüín de ollo amarelo (Megadyptes antipodes). Mide de 66 a 70 cm e pode chegar a 8 kg de peso. Cría no surleste de Nova Celancia e outros arquipélagos máis ao sur.

Pingüín de Adelia ou pingüín de ollo branco (Pygoscelis adeliae). Mide de 60 a 70 cm e pesa arredor de 4 kg. Cría nas costas da Antártida e das illas próximas

Pingüín de cara marcada (Pygoscelis antarcticus). Pode medir ata 75 cm. Cría en numerosas illas subantárticas entre América e África.

Pingüín juanito, ou pingüín papúa (Pygoscelis papua). Mide entre 75 e 90 cm e pode pesar de 5, 5 a 8 kg. Cría en diversas illas subantárticas. Coñécense 2 subespecies.

Pingüín de El Cabo ou pingüín africano (Spheniscus demersus). É a única especie de pingüín que vive no continente africano. Mide de 45 a 70 cm de altura, pode pesar ata 5 kg e vive uns 25 anos. Cría nas costas do sur de África.

Pingüín de Humboldt (Spheniscus humboldti). É endémico da costa americana influenciada pola corrente de Humboldt, desde o norte do Perú a Chiloé. Mide entre 56 e 72 cm e pesa de 3 a 5 kg.

Pingüín de Magallanes ou pingüín patagónico (Spheniscus magellanicus). Cría no sur de Arxentina e de Chile, e nas illas Malvinas.

Pingüín das Galápagos (Spheniscus mendiculus). É un pingüín pequeno, de 35 a 40 cm, endémico das illas Galápagos (Ecuador) onde viven só 2. 000 exemplares. Tamén é o pingüín que vive máis ao norte.

Tampouco voan as aves domésticas de curral: galiñas, parrulos e pavos.

Houbo moitas máis pero xa non están entre nós: a unhas levounas por diante a vida e a outras eliminounas a mala cabeza dos humanos (caza sen control, introdución de depredadores, destrucción de hábitats…). En memoria de todas… ahí vos deixo unhas poucas.

Avestruz árabe dun libro de animais do século XIV. Avestruz árabe (Struthio camelus syriacus). Habitaba na Península arábiga e en Oriente Próximo. As últimas cazáronse en 1966.

Emú da illa dos canguros ou emu enano (Dromaius baudinianus). Extingueuse arredor de 1827. Só vivía nunha pequena illa ao sur de Australia.

Emú negro (Dromaius novaehollandiae ater) Era endémico da illa King (Australia). Extingueuse a comezos do século XIX. Era máis pequeno e máis escuro que o emú común.

Moa (Dinornis…). Había nove especies, todas endémicas de Nova Celandia. As máis grandes medían 3, 6 m de altura e pesaban máis de 300 kg. Eran as únicas aves sen ás. A maioría desapareceron por exceso de caza arredor do ano 1400.

Aves elefante (Aepyornithidae). Endémicas de Madagascar. Extinguíronse a comezos do século XVIII.

Dodo ou dronte (Raphus cucullatus). Endémico das illas Mauricio. Pesaba uns 10 kg. Coñeceuse no século XVI e extingueuse a finais do século XVII.

Solitario de Rodrigues (Pezophaps solitaria) Endémico da illa de Rodrigues (Mauricio). Veuse por primeira vez en 1691 e extingueuse arredor de 1760.

Carriza de Stephens (Xenicus lyalli). Era un pequeno paxaro que vivía na illa Stephens, situada entre as dúas illas principais de Nova Celandia. Foi dado a coñecer en 1895 e desapareceu uns anos máis tarde.

Alca xigante (Pinguinus impennis). Medía case 1 metro de altura e podía pesar ata 5 kg. Extingueuse, victima da caza, en 1844. Vivía no Atlántico norte.

Pato poc, macá de Atitlán ou mergullón do lago Atitlán (Podilymbus gigas). Era endémico do lago de Atitlán de Guatemala. Medía de 46 a 50 cm. A UICN considerouno extinguido no 2004.

Rascón vermello (Aphanapteryx bonasia) Era endémico das illas Mauricio. Extingueuse a comezos de 1700.

Rascón de Rodrigues ou rascón de Leguat (Erythromachus leguati). Endémico da illa de Rodrigues, do arquipélago das Mascareñas. Extingueuse a mediados do século XVIII.

Rascón das Fiji (Nesoclopeus poecilopterus). Endémico das illas Fiji. Vivía nos bosques e nas zonas pantanosas de auga doce. Coñécese por doce exemplares capturados na última década do século XIX, nunca máis se volveu ver.

Rascón del Pacífico (Gallirallus pacificus). Era endémico de Tahití. Desapareceu nas últimas décadas do século XVIII.

Rascón de Dieffenbach (Gallirallus dieffenbachii). Era endémico dunhas poucas illas menores de Nova Celandia. Extingueuse a finais do século XIX.

Rascón de Chatham (Cabalus modestus). Endémico de varias illas menores de Nova Celandia. Descubreuse no 1871 e extingueuse 25 anos máis tarde (entre 1896 e 1900).

Rascón de Wake (Gallirallus wakensis). Era endémico do atolón de Wake. Extingueuse entre 1942 e 1945.

Rascón ou galiñola de Laysan (Porzana palmeri). Era endémica da illa hawaiana de Laysan. Extingueuse na segunda Guerra Mundial.

Galiñola hawaiana (Porzana sandwichensis). Vivía en pasteiros, matos e selvas de Hawai. Extingueuse entre 1883 e 1890.

Galiñola das Carolinas (Porzana monasa). Endémica das illas Carolinas. Medía unos 18 cm. Descubreuse en 1827 e extingueuse uns anos máis tarde.

Calamón da illa Lord Howe ou galiñola branca (Porphyrio albus). Sólo habitaba na Illa de Lord Howe. Foi descrita en 1790 e en pouco tempo extingueuse pola caza.

Takahē da Illa Norte ou Moho (Porphyrio mantelli). Viveu na Illa Norte de Nova Celandia ata finais do século XIX.

Curuxa das Bahamas, curuxa da illa Andros ou Chickcharney (Tyto Pollens). Medía 1 m de alto. Vivía nos bosques e facía o niño en furados. Viveu na illa mentras houbo bosques nos que podía acollerse.

COUSIÑAS FEITAS NA CASA E ata aquí… o que a cousa deu de si. As imaxes fotográficas foron collidas da internet. Agradezolle aos autores a súa dispoñibilidade, e agardo saiban disculpar o uso que fixen delas. Mon Daporta