Autorzy lektur w piguce Aleksander Fredro Aleksander Fredro

Autorzy lektur w pigułce Aleksander Fredro

Aleksander Fredro Był najwybitniejszym komediopisarzem w historii literatury polskiej, poetą, pamiętnikarzem, członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Tworzył w epoce romantyzmu.

Jacek Fredro ojciec Aleksandra herb Bończa Aleksander Fredro urodził się 20 czerwca 1793 roku w Surochowie (Polska) w bogatej rodzinie szlacheckiej. Był synem hrabiego Jacka Fredro, herbu Bończa i Marianny z Dembińskich. Miał czterech braci i jedną siostrę.

Trzy lata później rodzina przeprowadza się do Beńkowej Wiszni (obecnie Ukraina), miejscowości zakupionej przez ojca Aleksandra. Przyszły pisarz uczy się w domu rodzinnym i nigdy nie uczęszcza do szkół publicznych. Kiedy ma 13 lat we dworze wybucha pożar, w którym ginie jego mama. Pałac w Wiszni (obecnie Ukraina)

W wieku 16 lat Aleksander zaciąga się do armii Księstwa Warszawskiego, później walczy w wojsku Napoleona. Po abdykacji Napoleona w 1815 roku wraca do domu i gospodaruje w rodzinnym majątku Bieńkowa Wisznia. Napoleon Bonaparte

8 listopada 1828 roku, po jedenastu latach starań Fredro poślubia w kościele w Korczynie właścicielkę zamku w Odrzykoniu, Zofię de domo hrabiankę Jabłonowską. Ma z nią dwoje dzieci: syna Jana i córkę Zofię. Zofia z Jabłonowskich żona Fredry Zofia córka Fredry Jan Aleksander syn Fredry

Aleksander Fredro zmarł 15 lipca 1876 we Lwowie (obecnie Ukraina), a jego prochy znajdują się w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rudkach koło Lwowa (obecnie Ukraina). kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rudkach

Ważne utwory komediopisarza: • • Zemsta, Śluby panieńskie, Pan Jowialski, Damy i huzary oraz znane z dzieciństwa wiersze: • Paweł i Gaweł, • Małpa w kąpieli. Źródła: Obrazy – grafika google

Paweł i Gaweł Aleksander Fredro Paweł i Gaweł w jednym stali domu, Paweł na górze, a Gaweł na dole; Paweł, spokojny, nie wadził nikomu, Gaweł najdziksze wymyślał swawole. Ciągle polował po swoim pokoju: To pies, to zając - między stoły, stołki Gonił, uciekał, wywracał koziołki, Strzelał i trąbił, i krzyczał do znoju. Znosił to Paweł, nareszcie nie może; Schodzi do Gawła i prosi w pokorze: „Zmiłuj się waćpan, poluj ciszej nieco, Bo mi na górze szyby z okien lecą”. A na to Gaweł: „Wolnoć, Tomku, W swoim domku”. Cóż było mówić? Paweł ani pisnął, Wrócił do siebie i czapkę nacisnął. Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie chrapie, A tu z powały coś mu na nos kapie. Zerwał się z łóżka i pędzi na górę. Stuk! Puk! - Zamknięto. Spogląda przez dziurę I widzi… Cóż tam? Cały pokój w wodzie, A Paweł z wędką siedzi na komodzie. „Co waćpan robisz? ” „Ryby sobie łowię”. „Ależ, mospanie, mnie kapie po głowie!” A Paweł na to: „Wolnoć, Tomku W swoim domku”. Z tej to powiastki morał w tym sposobie: Jak ty komu, tak on tobie.

Małpa w kąpieli Aleksander Fredro Rada małpa, że się śmieli, Kiedy mogła udać człeka, Widząc panią raz w kąpieli, Wlazła po stół - cicho czeka. Pani wyszła, drzwi zamknęła; Małpa figlarz - nuż do dzieła! Wziąwszy pański czepek ranny, Prześcieradło i zwierciadło Szust do wanny! Dalej kurki kręcić żwawo! W lewo, w prawo, Z dołu, z góry, Aż się ukrop puścił z rury. Ciepło - miło - niebo - raj! Małpa myśli: „W to mi graj!” Hejże! Kozły, nurki, zwroty, Figle, psoty, Aż się wody pod nią mącą! Ale ciepła coś za wiele… Trochę nadto… Ba, gorąco!… Fraszka! Małpa nie cielę, Sobie poradzi: Skąd ukrop ciecze, Tam palec wsadzi. „Aj, gwałtu! Piecze!” Nie ma co czekać, Trzeba uciekać! Małpa w nogi, Ukrop za nią - tuż, tuż w tropy, Aż pod progi. To nie żarty - parzy stopy… Dalej w okno!… Brzęk! - Uciekła! Że tylko palce popiekła, Nader szczęśliwa. Tak to zwykle małpom bywa.