AKTUELNA SUDSKA PRAKSA VRHOVNOG SUDA REPUBLIKE SRPSKE U
AKTUELNA SUDSKA PRAKSA VRHOVNOG SUDA REPUBLIKE SRPSKE U UPRAVNOM SPORU Sudija Edina Čupeljić
SADRŽAJ Primjena propisa iz oblasti: -utvrđivanje prava svojine u postupku privatizacije državnog kapitala u preduzećima -uspostavljanje ranijeg vlasničko pravnog statusa gradskog građevinskog zemljišta u državnoj svojini -provođenje promjena u katastarskom operatu -primjena propisa o postupku
1. UTVRĐIVANJE PRAVA SVOJINE U POSTUPKU PRIVATIZACIJE DRŽAVNOG KAPITALA U PREDUZEĆIMA
Zakon o privatizaciji državnog kapitala u preduzećima Članom 8. a) Zakona o izmjenama i dopunama Zakona. . . propisano je da na osnovu evidencije o izvršenoj privatizaciji državnog kapitala u preduzećima po osnovu Zakona. . . i odredbama Okvirnog zakona o privatizaciji preduzeća i banaka u Bi. H, Investicionorazvojna banka Republike Srpske a. d. Banjaluka, po zahtjevu preduzeća izdaje uvjerenje u kojem se označavaju nepokretnosti onako kako su u početnom bilansu stanja (program privatizacije) označene i iskazane u imovini preduzeća koje je bilo predmet izvršene privatizacije. (stav 1. ) Na osnovu uvjerenja iz stava 1. ovog člana, zemljišno knjižne i katastarske dokumentacije i izvoda iz sudskog registra o osnivanju preduzeća, a po zahtjevu preduzeća republička uprava za geodetske i imovinsko pravne poslove sprovodi postupak i nakon izvršenog uviđaja i izjašnjenja od strane lica geodetske struke u pogledu identifikovanja zemljišta ispod objekta i zemljišta neophodnog za redovnu upotrebu objekta, a po potrebi i izjašnjenja vještaka druge struke donosi rješenje kojim se odlučuje o pravu svojine podnosioca zahtjeva na objektu koji je bio predmet privatizacije i na zemljištu neophodnom za redovnu upotrebu tog objekta. (stav 2. ) Stranke u ovom postupku su preduzeća iz stava 1. ovog člana i Pravobranilaštvo Republike Srpske. (stav 3. ). . .
Presuda Vrhovnog suda RS, broj: 11 0 U 005437 12 Uvp od 13. 02. 2013. godine Prema sadržaju odredbe člana 8. a Zakona o privatizaciji, izjašnjenje vještaka geodetske struke u pogledu identifikovanja zemljišta ispod objekta i zemljišta koje je neophodno za redovnu upotrebu objekta, podrazumijeva identifikaciju zemljišta koje služi za redovnu upotrebu postojećeg objekta, u konkretnom slučaju objekta-privredne zgrade zainteresovanog lica površine od 323 m 2. Kako se izjašnjenje vještaka geodetske struke odnosi na zemljište za redovnu upotrebu budućeg objekta, prema važećem regulacionom planu to isto nije moglo poslužiti kao osnov za činjenično i pravno utvrđenje i raspravljanje prethodnog pitanja u ovoj upravnoj stvari. Pri tome nije od uticaja činjenica da je građevinska parcela budućeg objekta formirana na terenu, s obzirom da je za pravilno odlučivanje neophodno utvrđivanje zemljišta za redovnu upotrebu postojećeg objekta na kojem bi se u smislu te odredbe, kao zemljištu pripadajućem objektu moglo utvrditi pravo vlasništva u korist zainteresovanog lica uz ispunjenje ostalih propisanih uslova. S obzirom na navedeno izjašnjenje na okolnost zemljišta za redovnu upotrebu objekta vještak će dati na osnovu regulacionog plana važećeg u vrijeme izgradnje, odnosno privatizacije tog objekta, a ne na osnovu sadašnjeg, koji reguliše to pitanje za budući objekat.
Presuda Vrhovnog suda RS, broj: 11 0 U 008526 13 Uvp od 12. 02. 2015. godine Zemljište koje je neophodno za redovnu upotrebu objekta, u slučaju kada to zemljište nije određeno regulacionim planom, određuje se na osnovu mišljenja organa jedinice lokalne samouprave nadležnog za uređenje prostora. U konkretnom slučaju to bi značilo da se vještak geometar trebao izjasniti na okolnost određivanja zemljišta za redovnu upotrebu predmetnih objekata na osnovu ranije donesenih regulacionih planova (u vrijeme izgradnje objekata ili kasnije) ukoliko isti postoje. U suprotnom trebao je pribaviti mišljenje Odjeljenja za prostorno uređenje Grada Banjaluka, što nije učinjeno i na što u zahtjevu osnovano ukazuje tužilac.
Presuda Vrhovnog suda RS, broj: 11 0 U 007379 12 Uvp od 13. 11. 2013. godine Organ je proveo postupak u kojem je izvršena identifikacija zemljišta koje je predmet zahtjeva i utvrđeno da je zemljište izgrađeno jer se na njemu nalazi poslovni objekat, koji nema drugog zemljišta osim zemljišta pod objektom, čiji posjednik u katastarskom operatu je zainteresovano lice, da je taj upis izvršen na osnovu aviosnimanja, danom izlaganja podataka na javni uvid 24. 01. 1978. godine i parcela upisana pod nazivom „Tehnograđa“, u naravi privredna zgrada na ime prednika zainteresovanog lica, čiji pravni slijed statusa je raspravljen u toku postupka i utvrđeno da je prvobitno kao pravno lice bilo u sastavu AIPK „Bosanska Krajina“, OOUR „Merkur“ Banjaluka, a potom poslovalo pod nazivom ODTP „Merkur“ sa p. o. Banjaluka, nakon čega je registrovano kao a. d. društvo za trgovinu na veliko i malo „Merkur“ Banjaluka; Iz uvjerenja IRB proizilazi da je prednik zainteresovanog lica (podnosilac zahtjeva) predao Program privatizacije državnog kapitala, koji je odobren rješenjem Direkcije za privatizaciju Republike Srpske u kojem je u poglavlju VIII „Podaci o nekretninama“ pod tačkom 1. „Zemljište“ pod rednim brojem 8. navedena prodavnica sa oznakom k. č. broj „ 079“. . . pod tačkom 2. „Građevinski objekti“ pod rednim brojem 8. navedena prodavnica u površini od 440 m 2, sa oznakom „čvrsta gradnja“; Tužilac je osporio i pravnu valjanost uvjerenja IRB, kao dokaznog sredstva u ovoj upravnoj stvari, jer da nije izdato na osnovu člana 159. ZOUP, već na osnovu člana 160. toga zakona, koji prigovor nije prihvaćen iz razloga što je uvjerenje izdato na osnovu službene evidencije kojom raspolaže IRB i zbog čega ima karakter javne isprave i u ovom postupku je valjano dokazno sredstvo na okolnosti iz odredbe člana 8. a. stav 1. Zakona;
Presuda Vrhovnog suda RS, broj: 11 0 U 007013 12 Uvp od 13. 06. 2014. godine Uz zahtjev su osim propisanih podneseni i dokazi, od presudnog značaja za odluku u ovoj upravnoj stvari, s obzirom da tužioci u osnovi spore nastanak ovog preduzeća, kao preduzeća u državnoj svojini, a potom i privatizaciju državnog kapitala u istom. To je odluka Skupštine opštine Banjaluka o osnivanju ovog preduzeća kao državnog, zatim o odluka istog organa o osnivanju tog preduzeća kao preduzeća od lokalnog interesa, a potom prema odluci Vlade RS od interesa za Republiku Srpsku. Iz rješenja Direkcije od 06. 09. 2000. godine se utvrđuje da je nakon podjele DP „Kontinental“ svih osam preduzeća nastalih tom podjelom, zaključilo ugovor o suvlasničkim dijelovima na objektima i zemljištu Hotela „Palas“, da su se nakon toga na prijedlog Direkcije preduzeća usaglasila da se odreknu prava svojine na objektima i zemljištu i da se u poslovnim knjigama vrijednost te imovine isknjiži na teret državnog kapitala, te da su preduzeća nastala podjelom DP „Kontinental“ Banjaluka donijela odgovarajuće odluke u vezi isknjižavanja pomenute imovine. . .
2. USPOSTAVLJANJE RANIJEG VLASNIČKO PRAVNOG STATUSA GRADSKOG GRAĐEVINSKOG ZEMLJIŠTA U DRŽAVNOJ SVOJINI
Član 44. Zakona o građevinskom zemljištu Članom 44. ZGZ, propisano je danom stupanja na snagu toga zakona tj. 01. 12. 2006. godine, po sili zakona prestaje državno vlasništvo na građevinskom zemljištu, koje nije privedeno namjeni u skladu sa regulacionim planom, a u društveno, sada državno vlasništvo je prešlo na osnovu: a) Zakona o nacionalizaciji najamnih zgrada i građevinskog zemljišta. . . (stav 1. ) Na građevinskom zemljištu koje nije privedeno namjeni u skladu sa regulacionim planom, a u društveno, sada državno vlasništvo prešlo je na osnovu odluke Opštine, na kojem je prestalo državno vlasništvo na osnovu člana 96. ZGZ („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 86/03), utvrdiće se prestanak državnog vlasništva i uspostavljanje ranijeg vlasničko-pravnog odnosa (stav 2. ). Prestanak vlasništva iz stava 1. i 2. ovog člana kao i uspostavljanje ranijeg vlasničko pravnog odnosa utvrđuje se rješenjem nadležnog organa za imovinsko -pravne poslove (stav 3).
Presuda Vrhovnog suda broj 11 0 U 009496 13 Uvp od 09. 07. 2015. godine Vještak geometar se nije precizno izjasnio u pogledu privođenja namjeni zemljišta označenog kao k. č. broj. . . (tačka 2. dispozitiva). Vještak u svom nalazu samo konstatuje da je predmetno zemljište u obuhvatu Izmjena i dopuna Regulacionog plana „Centralne zone Prijedor sa spomeničkim kompleksom“ iz 2007. godine i da je na istom izgrađen sportski teren-igralište za mali nogomet, ne dajući pri tome izjašnjenje o planiranoj namjeni toga zemljišta, ni objektima čija izgradnja je na istom predviđena tim planom. Takođe se nije izjasnio koji se to objekti igrališta za mali nogomet nalaze na tom zemljištu, a s obzirom da u nalazu samo navodi metalne stubove sa pletenom žicom koji su postavljeni kao ograda na granici sa parcelom k. č. broj. . . , a koji se ne mogu smatrati objektom. Osim navedenog tu je i činjenica da su te parcele 1979. godine, u svojoj tadašnjoj površini, izuzete od prednika tužioca, a radi izgradnje školske zgrade Centra za usmjereno obrazovanje Prijedor, na okolnost čije izgradnje se vještak nije izjasnio, a nije objasnio ni slijed nastanka parcela u svojoj sadašnjoj površini i obliku, zbog čega nije moguće utvrditi na osnovu kojeg regulacionog plana, sada važećeg ili u vrijeme izuzimanja, se treba cijeniti privedenost namjeni tih parcela. I presuda broj 11 0 U 007905 13 Uvp od 18. 09. 2014. godine (istovjetna situacija)
Presuda VS RS broj 11 0 U 007724 12 Uvp od 12. 2013. godine U tački 3. dispozitiva osporenog akta, određuje se da je za preuzeto zemljište, V. D. dužan na žiro račun Grada Banjaluka isplatiti revalizovan iznos naknade od 21. 725, 60 KM. Kada je u pitanju vraćanje naknade isplaćene ranijem vlasniku, potrebno je ukazati da odredbe ZGZ ne uslovljavaju uspostavu ranijih vlasničko-pravnih odnosa obavezom vraćanja nominalnog ili revalorizovanog iznosa ranije primljene naknade za preuzimanje zemljišta iz posjeda, ali nije sporna ni obaveza ranijeg vlasnika za njeno vraćanje, shodnom primjenom pravila iz Zakona o eksproprijaciji, obzirom da ZGZ ne sadrži odredbe u tom pravcu. To znači da prvostepeni organ provodi postupak za sporazumno određivanje naknade, a ukoliko se ne postigne sporazum o naknadi, postupak za određivanje naknade provodi se pred nadležnim osnovnim sudom. Prvostepeni organ je, proveo postupak određivanja naknade, odredio iznos naknade na osnovu nalaza vještaka ekonomske struke i podnosioca zahtjeva obavezao na vraćanje tako određenog iznosa, čijom uplatom je uslovio i uknjižbu u zemljišnoj knjizi i katastarskom operatu (stav 2. i 3. dispozitiva prvostepenog rješenja). S obzirom na naprijed navedeno, a posebno kod činjenice da je tužilac tokom postupka prigovarao visini utvrđene naknade, proizlazi da je prvostepeni organ u pogledu odluke o naknadi, postupio suprotno propisanim zakonskim ovlaštenjima, pa je nepravilan i zaključak nižestepenog suda da je iznos naknade pravilno određen i da na isti nije bilo primjedbi. Presuda broj 11 0 U 008069 13 Uvp i 11 0 U 008963 15 Uvp 2
3. PROVOĐENJE PROMJENA U KATASTARSKOM OPERATU
Upis prava svojine u knjigu uloženih ugovora Članom 1. Zakona o privatizaciji državnih stanova propisano je da se privatizacija vrši otkupom stanova. Članom 19. stav 1. toga zakona propisano je da je ugovor o otkupu stana pravni osnov za sticanje prava svojine na stanu kao posebnom dijelu zgrade, prava zajedničke svojine na zajedničkim dijelovima i uređajima zgrade i prava korišćenja na pripadajućem zemljištu, pod uslovima i na način određen zakonom, a stavom 2. tog člana je propisano da se prava iz stava 1. stiču upisom u katastar nekretnina, odnosno polaganjem ugovora kod organa uprave nadležnog za poslove katastra nekretnina i upisom u knjigu o položenim ugovorima. Članom 1. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o zemljišnim knjigama RS („Sl. glasnik RS“ broj: 119/08), koja je bila na snazi u vrijeme odlučivanja u ovoj upravnoj stvari je izmijenjena odredba člana 30. toga zakona i u stavu 1. i 2. propisano da se za svaku zgradu koja se etažira uspostavlja zemljišno knjižni uložak, koji se označava kao etažni, te da se za svako vlasništvo na stanu ili poslovnom prostoru ili drugoj samostalnoj prostoriji uspostavlja poseban zemljišno-knjižni uložak. Članom 94. Zakona o zemljišnim knjigama RS („Sl. glasnik RS“ broj: 67/03 -119/08), je propisano da knjiga položenih ugovora uspostavljena na osnovu propisa kojima je regulisano obrazovanje i vođenje ove knjige ostaje na snazi dok se ne ispune pretpostavke za upis vlasništva na posebnim dijelovima zgrade u skladu sa tim zakonom.
Presuda Vrhovnog suda RS broj: 11 0 U 006087 12 Uvp od 19. 09. 2013. godine Odredbom člana 1. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o zemljišnim knjigama, imjenjena je odredba člana 30. osnovnog teksta i u stavu 1. i 2. propisano da se za svaku zgradu koja se etažira uspostavlja z. k. uložak-etažni, a u stavu 6, propisano je da će Ministar pravde u roku od 60 dana donijeti poseban akt o ispunjenju pretpostavki za ispunjenje uslova iz člana 94. toga zakona kao i način i postupak primopredaje položenih isprava. . .
Izlaganje na javni uvid podataka o nepokretnostima i utvrđivanja prava na nepokretnostima Prema odredbi člana 87. stav 1. Zakona o premjeru i katastru RS, protiv rješenja Komisije iz odredbe člana 86. tog zakona, može se izjaviti žalba Republičkoj upravi za geodetske i imovinsko-pravne poslove u roku od 15 dana od dana prijema rješenja. Shodno stavu 2. te odredbe, žalbom se može pobijati rješenje samo u pogledu utvrđenih podataka premjera i katastarskog klasiranja zemljišta, dok se u pogledu utvrđivanja prava na nepokretnostima može u roku od 30 dana od dana prijema rješenja pokrenuti spor kod nadležnog suda (stav 3. ). Odredbom člana 89. stav 1. Zakona, propisano je da treća lica mogu tužbom kod nadležnog suda osporavati izvršeni upis u roku od 3 godine od dana stupanja na snagu katastra nepokretnosti, ako smatraju da su izvršenim upisom prava na nepokretnostima u katastru nepokretnosti povrijeđena njihova prava. Ovo pravo iz stava 1. ovog člana pripada i licu koje je propustilo rok od 30 dana iz člana 85. stav 1. ovog zakona (stav 2. ).
Presuda Vrhovnog suda RS broj 13 0 U 003329 15 Uvp od 04. 06. 2015. godine Iz odredaba člana 87. i 89. Zakona o premjeru i katastru RS, proizlazi da pobijano rješenje nije konačan upravni akt, već prvostepeno rješenje protiv kojeg je dozvoljena žalba, ali samo u pogledu utvrđenih podataka premjera i katastarskog klasiranja zemljišta. U pogledu utvrđenih prava na nepokretnostima može se u roku od 30 dana od dana prijema rješenja pokrenuti spor kod nadležnog suda i u tom slučaju postupak se prekida do pravnosnažnog okončanja postupka pred nadležnim sudom. S obzirom da se upravni spor, prema odredbi člana 7. stav 1. ZUS može voditi samo protiv konačnog upravnog akta, to je predmetnu tužbu trebalo odbaciti primjenom odredbe člana 22. tačka 4. ZUS. Iz tog razloga su neosnovani navodi tužiteljice da je predmetno rješenje konačno i da se protiv istog može pokrenuti upravni spor. Osim navedenog u spisu se zatiče žalba tužiteljice izjavljena protiv predmetnog rješenja i rješenje Uprave broj 21. 04/951 -43/15 od 16. 02. 2015. godine, kojim je žalba tužiteljice odbačena kao nedopuštena. U pravnoj pouci tog rješenja je navedeno da se tužbom protiv istog može pokrenuti upravni spor ukoliko se konačno rješenje pobija u dijelu koji se odnosi na utvrđene podatke premjera i katastarskog klasiranja zemljišta. U pogledu utvrđenih prava, konačno rješenje Uprave se i ne može osporavati u upravnom sporu, već samo tužbom kod redovnog suda.
4. PRIMJENA PROPISA O POSTUPKU
Presuda Vrhovnog suda RS broj 13 0 U 013094 14 Uvp 2 od 22. 01. 2015. godine Pobijanim rješenjem odbačena je tužba, protiv uvodno označenog akta tuženog, uz obrazloženje da pobijano rješenje ima karakter drugostepenog rješenja u ostvarivanju prava iz radnog odnosa gdje se kao donosilac rješenja o prestanku radnog odnosa pojavljuje kao poslodavac (načelnik opštine), pa da osporeni akt nema karakter konačnog upravnog akta protiv koga se može voditi upravni spor u smislu člana 7. Zakona o upravnim sporovima. Kako opština ne može imati svojstvo tužioca u radnom sporu, to je sud tužbu tužiteljice odbacio bez dostavljanja nadležnom parničnom sudu budući da se u tom postupku ne može pojaviti kao stranka opština, niti načelnik opštine koji je donio akt o prestanku radnog odnosa radnika Administrativne službe opštine Gradiška. U konkretnom slučaju ne radi se o aktu koji je uslijedio u vršenju javnih ovlašćenja niti u rješavanju upravnih stvari već u rješavanju radno - pravnog statusa zainteresovanog lica. Dakle, sudska zaštita u predmetnoj stvari je obezbijeđena van upravnog spora, u parničnom postupku, a u smislu člana 9. stav 1. tačka 1. ZUS, zbog čega je zakonito odlučivanje stvari u ovom upravnom sporu podrazumijevalo potrebu da se nižestepeni sud, oglasi stvarno nenadležnim za postupanje i predmet ustupi na daljnji postupak nadležnom osnovnom sudu. Iz tog razloga se ni odluka o odbacivanju tužbe zbog nedostatka aktivne legitimacije nije mogla donijeti u upravnom sporu.
Rješenje Vrhovnog suda RS broj 11 0 U 013085 14 Už od 05. 02. 2015. godine Pobijanim rješenjem nižestepeni sud se u stavu 1. izreke oglasio stvarno nenadležnim za postupanje po predmetnoj tužbi, kojom je tužiteljica osporavala zakonitost uvodno označenog rješenja tuženog Odbora za žalbe jedinice lokalne samouprave. U stavu 2. te izreke sud je odredio da će po pravnosnažnosti tog rješenja predmetni spis biti ustupljen na dalje postupanje Osnovnom sudu u Gradišci, kao stvarno i mjesno nadležnom sudu. Obrazloženo je da se u konkretnoj stvari očigledno radi o ostvarivanju prava iz radnog odnosa, s obzirom da je rješenjima načelnika Opštine Gradiška broj 02 -126 -11/13 od 19. 07. 2013. godine i broj 02 -126 -11/13 od 23. 08. 2013. godine, koja su poništena po žalbi Željka Kragulja (zainteresovano lice), imenovanom utvrđen prestanak radnog odnosa na radnom mjestu stručnog saradnika za info pult u Administrativnoj službi opštine Gradiška, pa proizlazi da se ne radi o aktu iz člana 7. Zakona o upravnim sporovima („Službeni glasnik RS“ broj 109/05 i 63/11, u daljem tekstu: ZUS), već o sporu iz radnog odnosa, za koji je stvarno i mjesno nadležan Osnovni sud u Gradišci, u smislu člana 30. stav 1. tačka b) 1) i u vezi sa članom 26. stav 1. tačka z) Zakona o sudovima Republike Srpske.
Presuda Vrhovnog suda RS broj 13 0 U 002555 13 Uvp od 11. 10. 2013. godine Pobijanom presudom odbijena je kao neosnovana tužba, protiv uvodno označenog akta tužene, kojim je Mara Lazić imenovana za načelnika Odjeljenja za opštu upravu u Administrativnoj službi opštine Šamac za vrijeme trajanja mandata Skupštine opštine Šamac. Odredbe člana 111. Zakona o lokalnoj samoupravi, načelnika odjeljenja svrstavaju u kategoriju opštinskog službenika, koji obavlja poslove administrativne službe opštine i spada u krug zaposlenih u toj službi i koji svoja prava ostvaruju u skladu sa zakonom i kolektivnim ugovorom. Postupak i način ostvarivanja prava službenika regulisan je odredbama člana 152. navedenog zakona koji u stavu 1. propisuje da se za ostvarivanje svojih prava službenici pismeno obraćaju načelniku opštine i to podnošenjem prigovora protiv akta kojim je odlučeno o njegovim pravima ili obavezama (stav 2), a protiv odluke po prigovoru, može podnijeti žalbu Odboru za žalbe (stav 5). Ukoliko je nezadovoljan odlukom Odbora ili ako Odbor nije odlučio u propisanom roku može podnijeti tužbu nadležnom sudu. Kako je predmet ove pravne stvari, izbor kandidata za prijem na radno mjesto, to se u u konkretnom slučaju radi o radnom sporu, u kojem je zaštita obezbjeđena van upravnog spora i to putem redovnog suda, i to Osnovnog suda u Modriči, kao stvarno i mjesno nadležnog suda.
Presuda Vrhovnog suda RS broj 13 0 U 012626 14 Uvp 2 od 03. 04. 2015. godine Pobijanim rješenjem odbačena je tužba, protiv uvodno označenog akta tuženog, kojim je po žalbi Amre Begić iz Kneževa poništeno rješenje Načelnika opštine Kneževo broj 02 -126 -3 -5/13 od 11. 06. 2013. godine. Tim rješenjem je oglašeno ništavim rješenje istog organa broj 02 -120 -28/12 od 27. 07. 2012. godine o prijemu zainteresovanog lica u radni odnos na neodređeno vrijeme na radno mjesto višeg stručnog saradnika u Administrativnoj službi opštine Kneževo, uz obrazloženje da je pobijanim rješenjem rješavano o radnopravnom statusu opštinskog službenika u skladu sa Zakonom o lokalnoj samoupravi, zbog čega isto nema karakter konačnog upravnog akta protiv koga se može voditi upravni spor u smislu člana 7. Zakona o upravnim sporovima.
Presuda Vrhovnog suda RS broj 13 0 U 012198 14 Uvp od 22. 01. 2015. godine Pobijanom presudom, uvaženjem tužbe poništen je uvodno označeni osporeni akt kojim je oglašeno ništavim rješenje Načelnika opštine Kneževo broj 02 -12019/09 od 30. 09. 2009. godine o prijemu Suzane Vuković u radni odnos na neodređeno vrijeme u Administrativnu službu opštine Kneževo, na radno mjesto stručnog saradnika za administrativno-tehničke poslove u Kabinetu načelnika opštine Kneževo. Uvaženje tužbe, obrazlaže se pravnim stavom nižestepenog suda da se odredba člana 252. tačka 2. i 253. Zakona o opštem upravnom postupku, na koju se tuženi poziva, odnosi na oglašavanje ništavim rješenja donesenih u upravnom postupku; da to svojstvo nema rješenje o zasnivanju radnog odnosa službenika jedinica lokalne samouprave, tj. tužiteljice; da se na prestanak radnog odnosa službenika jedinica lokalne samouprave primjenjuju odredbe Zakona o lokalnoj samoupravi, a ne odredbe ZOUP;
Presuda Vrhovnog suda RS broj 15 0 U 007403 11 Uvp od 21. 05. 2014. godine Pobijanom presudom, odbijena je kao neosnovana tužba protiv rješenja Područne jedinice Banjaluka broj 21. 11/475 -16/10 od 17. 11. 2010. godine. U obrazloženju pobijane presude osim detaljnog navođenja istorijata postupka, citiranja relevantnih zakonskih odredba, te konstatacije da su organi tužene u pravilno provedenom postupku u smislu člana 8. a) Zakona o privatizaciji državnog kapitala u preduzećima („Službeni glasnik RS“ broj 51/06 -58/09, u daljem tekstu: Zakon) i na osnovu izvedenih dokaza, osnovano utvrdili da je zainteresovano lice steklo pravo svojine, kupovinom državnog kapitala na nekretninama bliže opisanim u dispozitivu prvostepenog rješenja, te dali jasne i valjane razloge, nema niti jednog odgovora na tužbene navode, kao ni razloga na kojima je zasnovana odluka, na što tužilac u zahtjevu osnovano ukazuje. Pri tome, a posebno kod činjenice da sud nije cijenio razloge pobijanja činjeničnog stanja utvrđenog u upravnom postupku, neosnovano je pozivanje suda na odredbu člana 29. stav 1. ZUS, kojom je propisano da se spor rješava, po pravilu, na podlozi činjenica koje su utvrđene u upravnom postupku. Član 33. ZUS
Rješenje Vrhovnog suda RS broj 12 0 U 004185 14 Uvp od 13. 6. 2014. godine Pobijanim rješenjem je odbijena žalba tužioca izjavljena protiv rješenja Okružnog suda u Bijeljini broj 12 0 U 004185 13 Uvl od 11. 02. 2014. godine, kojim je odbačen prijedlog za ponavljanje upravnog spora okončanog presudom tog suda broj 12 0 U 004185 13 U od 22. 11. 2013. godine. Odredbom člana 35. stav 1. ZUS je propisano da stranka može podnijeti zahtjev za vanredno preispitivanje ukoliko je postupak pravnosnažno okončan odlukom o glavnoj stvari. Pošto je postupak u ovoj stvari okončan presudom Okružnog suda u Bijeljini broj 12 0 U 004007 13 U od 11. 12. 2013. godine, to je tužilac protiv te presude, pod uslovima propisanim zakonom, mogao podnijeti zahtjev za vanredno preispitivanje u roku od 30 dana od dana prijema presude. Tužilac bi imao mogućnost podnošenja zahtjeva i protiv odluke suda kojom bi bilo odlučeno o ponavljanju upravnog spora na način da je prijedlog za ponavljanje usvojen, pobijana presuda stavljena van snage i odlučeno o tužbi, jer bi to predstavljalo rješavanje o glavnoj stvari, ali kako je u ovom slučaju odbačen prijedlog za ponavljanje upravnog spora, a nakon toga odbijena žalba protiv rješenja o odbacivanju prijedloga za ponavljanje upravnog spora, to protiv tog rješenja, po nalaženju ovog suda, nije moguće izjaviti zahtjev. U suprotnom bi bilo omogućeno izjavljivanje zahtjeva kao vanrednog pravnog sredstva protiv odluke o drugom vanrednom pravnom sredstvu (ponavljanju upravnog spora), pa i onda kada ne bi bili ispunjeni uslovi za ponavljanje upravnog spora. Rješenje Vrhovnog suda RS broj 12 0 U 003357 14 Uvp od 28. 05. 2015. godine I broj 12 0 U 004115 14 Uvp od 21. 05. 2015. godine i dr. Član 41. ZUS
Član 91. Zakon o lokalnoj samoupravi U slučaju da organ jedinice lokalne samouprave duže vrijeme ne izvršava svoje nadležnosti u skladu sa zakonom i time ugrožava ostvarivanje osnovnih prava građana ministarstvo će upozoriti nadležni organ jedinice lokalne samouprave i zatražiti preduzimanje odgovarajućih mjera. Ako organ jedinice lokalne samouprave ne preduzme odgovarajuće mjere u roku od 8 dana od dana upozorenja ministarstvo će podijeti tužbu nadležnom sudu koju će u roku od 8 dana izreći odgovarajuće privremene mjere kojima će se obezbjediti izvršavanje osporenih nadležnosti nakon razmatranja argumenata svih zainteresovanih strana. Organ jedinice lokalne samouprave može osporiti radnje ministarstva i žaliti se na odluku nadležnog suda o privremenim administrativnim mjerama.
Rješenje Vrhovnog suda RS broj 11 0 U 016240 15 Už od 21. 07. 2015. godine Pobijanim rješenjem uvažena je tužba i naloženo razriješenom predsjedniku Skupštine opštine Gradiška, Radislavu Dončiću (razriješeni predsjednik) da, odmah po prijemu ovog rješenja, preda dužnost predsjednika Skupštine opštine Gradiška, novoizabranom predsjedniku Urošu Grahovcu (novoizabrani predsjednik), te da omogući korištenje službenih prostorija, skupštinske dokumentacije i arhive, kao i sale za održavanje sjednica Skupštine opštine Gradiška. U predmetnoj tužbi tužilac je kao tuženu stranu označio Skupštinu opštine Gradiška, dok se zahtjev za izdavanje opisane privremene mjere odnosio na razriješenog predsjednika skupštine opštine, pa je nejasno ko je u ovoj stvari tužena, odnosno pasivno legitimisana strana, koji prigovor je u odgovoru na tužbu, a potom i u žalbi osnovano istakao razriješeni predsjednik. U tužbi nisu naznačene osporene nadležnosti, a nisu ni obuhvaćene zahtjevom, pa se ne može zaključiti da li se radi o nadležnostima skupštine opštine iz odredbe člana 30. ZOLS ili se radi o poslovima koje obavlja predsjednik skupštine opštine. Proizlazi da je takva tužba neuredna, odnosno da nije sačinjena u skladu sa odredbom člana 91. stav 1. i 2. toga zakona, na što je takođe osnovano ukazao razriješeni predsjednik i istakao da predsjednik skupštine opštine nije organ opštine, već da su to skupština i načelnik opštine, pa da se zahtjev za određivanje privremene mjere nije mogao odnositi na njega, niti se moglo zahtjevati nalaganje izvršavanja neke radnje.
Presuda Vrhovnog suda RS broj 13 0 U 001992 12 Uvp od 26. 03. 2015. godine Pobijanim rješenjem odbačena je tužba kojom je tužilac tražio donošenje privremene administrativne mjere kojom se određuje da će se izvršiti privremeno finansiranje opštine Donji Žabar srazmjerno sredstvima korištenim u istom periodu u budžetu prethodne 2011. fiskalne godine. . . Iako je u međuvremenu, nakon podnošenja tužbe, tužena donijela odluku o privremenom finansiranju opštine Donji Žabar, potrebno je ukazati da je sud, prema odredbama člana 91. stav 2. i 3. ZOLS, inače, ovlašten samo na izricanje odgovarajuće privremene administrativne mjere kojom će se obezbijediti izvršavanje nadležnosti tužene, kao jedinice lokalne samouprave za usvajanje budžeta opštine, a ne na donošenje posebne odluke kojom se nalaže tuženoj, kako se predlaže u tužbi, da donese budžet i odluku o usvajanju budžeta opštine Donji Žabar, jer je to zakonska obaveza tužene propisana odredbom člana 27. Zakona o budžetskom sistemu. Iz tog razloga nije u skladu sa zakonom prijedlog tužioca da sud donese presudu kojom će naložiti tuženoj da donese odluku o usvajanju budžeta za 2012. godinu, što je bio razlog za odbacivanje tužbe. Razlozi suda iako pogrešni, s obzirom na odluku te shodno naprijed navedenom po ocjeni suda nisu takve prirode da bi za posljedicu imali ukidanje pobijanog rješenja.
HVALA NA PAŽNJI
- Slides: 29
