adw dr Piotr Misztal Katedra Postpowania karnego i

adw. dr Piotr Misztal, Katedra Postępowania karnego i kryminalistyki; Biuro RPO

zanim zaczniemy… NIE ISTNIEJE JEDEN MODEL SPORZĄDZANIA PISM PROCESOWYCH W SPRAWACH KARNYCH. OGRANICZA NAS TYLKO WYOBRAŹNIA* * ORAZ PRZEPISY PRAWA PROCESOWEGO

Pismo procesowe powinno być: ü napisane językiem prawniczym; ü zgodne ze stanem faktycznym oraz odpowiadać aktualnemu stanowi prawnemu; ü przejrzyste, czytelne; ü zwięzłe, ale zawierać konkretną treść; intelektualną (autor musi wierzyć w to co napisał); ü zgodne z prawem autorskim; ü skuteczne i z założenia zasadne ; ü sporządzone zgodnie z interesem procesowym mocodawcy

Ogólne i szczególne warunki pism procesowych …. . najczęściej: warunki ogólne + warunki szczególne = skuteczność pisma procesowego

„zaskarżam ” „zarzucam ” „wnoszę”

Łódź, dn. 22. 03. 2019 r. Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy plac Dąbrowskiego 5 90 -921 Łódź za pośrednictwem: Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi VI Wydział Karny al. Tadeusza Kościuszki 107/109 90 -928 Łódź Sygn. akt: VI K 56/18 Oskarżony: Marian Niewinny ul. Wydmuszki 11/16 98 -765 Łódź Reprezentowany przez: Adwokata Jana Skutecznego Kancelaria adwokacka ul. Zmyślona 11/23 98 -765 Łódź APELACJA od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi VI Wydział Karny z dnia 20 lutego 2019 r. I. Na podstawie art. 425 § 1 i 2 k. p. k. , oraz art. 444 k. p. k. zaskarżam na korzyść/niekorzyść oskarżonego wyrok Sądu Rejonowego …… z dnia ……. . w sprawie o sygn. akt ………… w całości/ w części.

II. Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 1 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam naruszenie prawa materialnego, a to art. …… k. k. poprzez ……. Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 2 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. … k. poprzez …. . Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. . i art. 438 pkt 3 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. …… Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 4 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam rażącą niewspółmierność kary, tj. ……. III. Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k. p. k. wnoszę o : UZASADNIENIE Uzasadnienie zarzutów apelacyjnych, ich wpływu na treść rozstrzygnięcia, wniosków apelacyjnych. § Własnoręczny podpis Załączniki: - odpis apelacji

PRAWA MATERIALNEGO § błędne zastosowanie/niezastosowanie danej normy prawnej albo 2) § § § błędną wykładnię; jedynie normy prawa materialnego o charakterze obligatoryjnym (gdy sąd musi, a nie jedynie może); tylko gdy nie kwestionujemy ustaleń faktycznych w tym zakresie – wadliwa subsumcja do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego; obraza prawa materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu (lub niezastosowaniu) w orzeczeniu opartym na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można, zatem stawiać zarzutu naruszenia prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia lub na naruszeniu przepisów procesowych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2007 r. , II KK 172/07); utrwalona linia orzecznicza – sąd musi wskazać, że ją zna i uzasadnić dlaczego od niej odstępuje – inaczej zarzut błędnej wykładni’ 53 k. k. , 56 k. k. , 115 § 2 k. k. – co do zasadny nie można ich naruszyć (tylko, gdy całkowicie pominięte);

§ poprzez § § niezasadne zastosowanie/niezastosowanie normy prawnej; wpływ na treść orzeczenia – czy gdyby nie było podnoszonego uchybienia, orzeczenia miałoby taką sama treść; np. niezgodne z przepisami procesowymi działanie sądu wbrew określonym normom (zakazom/nakazom), zaniechanie dokonania określonych czynności, naruszenie przepisów dotyczących wyrokowania, konstruowania orzeczenia; zasady procesowe (np. art. 2, 4 6 k. p. k. ) nie mogą stanowić samodzielnej podstawy zarzutu, ale: art. 5 § 1 i 2 k. p. k. oraz art. 7 k. p. k. można, jednakże nie łączymy art. 7 k. p. k. z art. 5 § 2 k. p. k. najczęściej powołuje się na naruszenie: art. 5 § 1 i § 2 k. p. k. , art. 7 k. p. k. , art. 410 k. p. k. (rozprawa) + 366 § 1 k. p. k. / 92 k. p. k. (posiedzenie) – oparcie rozstrzygnięcia na materiale nieujawnionym, ocena na podstawie jedynie części materiału – pominięcie określonych dowodów, nierozważenie przez sąd całokształtu materiału dowodowego,

§ błąd braku (oparcie wyroku na niepełnym materiale § § dowodowym); błąd dowolności (przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów); poprzez przyjęcie, że …. , podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że … fakty, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia; Może mieć miejsce jedynie, gdy skarżący nie kwestionuje kompletności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 92, 410 k. p. k. ) i akceptuje dokonaną przez sąd meriti ocenę dowodów (art. 7 k. p. k. ).

§ gdy nie kwestionujemy ustaleń faktycznych; § kara zbyt surowa, np. bez warunkowego zawieszenia; § gdy „rzuca się w oczy”, jest oczywista (w przeciwnym razie – kwestionowanie ustaleń faktycznych, tj. pominięcie pewnych okoliczności łagodzących, niezasadne uwzględnienie okoliczności obciążających; § orzeczenie kary powyżej/poniżej ustawowego zagrożenia lub brak orzeczenia obligatoryjnego środka to obraza prawa materialnego!

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 2 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, naruszenie przepisu postępowania, który miał wpływ na treść rozstrzygnięcia a to art. XYZ k. poprzez (tutaj opisujemy wadliwe zachowanie Sądu), podczas gdy (tutaj Sądu wskazujemy jak organ procesowy powinien się zachować, gdyby działał zgodnie z normą prawną). prawną

Marek Nowicki w toku postępowania w sprawie o sygn. akt PR 2 Ds. 2018 ujawnił wobec organu procesowego informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia. W wyniku powyższego doszło do ujawnienia wielu okoliczności relewantnych z punktu widzenia przedmiotu procesu. Korzystając z dobrodziejstwa instytucji małego świadka koronnego oczekiwał, że Sąd zastosuje w stosunku do niego nadzwyczajne złagodzenie kary a nawet warunkowo zawiesi jej wykonanie. Sąd Okręgowy w Łodzi IV Wydział Karny pomimo wskazania, że depozycje w/w miały najbardziej istotne znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia i to w oparciu o ten dowód poczyniono ustalenia faktyczne wymierzył mu karę 2 lat bezwzględnego pozbawienia wolności wskazując w uzasadnieniu, że nie zdecydował się na nadzwyczajne złagodzenie kary. Nie podał uzasadnienia w/w stanowiska.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 1 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 60 § 3 k. k. poprzez jego niezasadne niezastosowanie i przyjęcie, że ziszczenie się warunków określonych w powyższym przepisie umożliwia działanie w ramach władzy dyskrecjonalnej sądu, podczas, gdy norma ta ma charakter stanowczy, co oznacza, że w przypadku, gdy oskarżony ujawnił wobec organu procesowego informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia sąd ma obowiązek nadzwyczajnie złagodzić

Jan Kowalski zabrał w celu przywłaszczenia rower marki XTBG na szkodę Mariusza Nieszczęśliwego. Rower został zabrany spod sklepu, do którego na chwilę udał się pokrzywdzony. Nie był on zabezpieczony w żaden sposób, a jedynie oparty o mur sklepowy. Według oświadczenia pokrzywdzonego, zakupił on go 2 lata temu za kwotę 650 zł. Jego zdaniem obecnie cena zabranej rzeczy oscyluje w granicach 360 -450 zł. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi VI Wydział Karny w sprawie o sygn. akt IV K uznał oskarżonego za winnego, tego, że w dniu 12 lutego 2019 r. w Łodzi przy ulicy Zmyślonej 11/12 93 -289 zabrał w celu przywłaszczenia rower marki XTBG o wartości 450 zł na szkodę Mariusza Nieszczęśliwego kwalifikując w/w czyn z art. 278 § 1 k. k.

Kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz CZYNY PRZEPOPOŁOWIONE ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 500 złotych, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny (art. 119 § 1 k. w. ).

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 1 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 278 § 1 k. k. poprzez jego niezasadne zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się kradzieży zwykłej, podczas gdy wartość przedmiotu zaboru nie przekraczała tzw. czynu przepołowionego, co świadczy o tym, że oskarżony wypełnił jedynie znamiona wykroczenia określonego w art. 119 § 1 k. w.

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi IV Wydział Karny w wyroku z dnia 19 lutego 2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 18/ 18 uznał oskarżonego Grzegorza Misia za winnego zarzucanego czynu polegającego na zabraniu w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomej w postaci pojazdu marki Fiat 126 p o wartości 700 zł na szkodę Jana Zmartwionego tj. o czyn z art. 278 1 k. p. k. Oskarżony przyznał się do zarzucanego czynu. Wskazał, że nie chciał w/w samochodu zabrać na własność. Chciał go pożyczyć i potem zostawić w jakimś publicznym miejscu, żeby mógł on wrócić do właściciela. Samochód znaleziono na parkingu przed marketem „Elektrożarówka S. A. ”. Oskarżony podniósł ponadto, że dopuścił się przypisanego czynu bo chciał zaimponować swojej dziewczynie Dżesice Niedojrzałej.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 1 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 278 § 1 k. k. poprzez jego niezasadne zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony dokonał zaboru pojazdu marki Fiat 126 p na szkodę Jana Zmartwionego w celu przywłaszczenia, podczas gdy prawidłowo ustalony przez Sąd meriti stan faktyczny wskazuje, że został on zabrany w celu krótkotrwałego użycia bez zamiaru władania nim jak właściciel. Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 1 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, naruszenie przepisu postępowania prawa materialnego, a to art. 289 § 1 k. k. poprzez jego bezzasadne niezastosowanie i przyjęcie, że oskarżony dokonał zaboru pojazdu marki Fiat 126 p na szkodę Jana Zmartwionego w celu przywłaszczenia, podczas gdy prawidłowo ustalony przez

Marian Nowak został uznany za winnego , tego że dnia 10 listopada 2018 r. na przystanku autobusowym w Łodzi przy ul. Piłsudskiego 140 zabrał w celu przywłaszczenia dokument stwierdzający tożsamość w postaci prawa jazdy na szkodę Mariusza Kierowniczego tj. o czyn z art. 275 § 1 k. k. . Oskarżony przyznał się do winy i wyraził skruchę. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 1 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 275 § 1 k. k. poprzez jego niezasadne zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony dokonał zaboru dokumentu stwierdzającego tożsamość, podczas gdy prawo jazdy pozwala wyłącznie na stwierdzenie uprawnienia do kierowania pojazdem mechanicznym a czyn oskarżonego wykroczenia wskazanego w art. 126 k. w. wypełnia znamiona

Jan Nowakowski wyrokiem z dnia 20 lutego 2019 r. został skazany przez Sąd Okręgowy w Łodzi IV Wydział Karny w sprawie IV K 187/18 za czyn z art. 280 § 2 k. k. Sąd prawidłowo ustalił, że podczas rozboju oskarżony posługiwał się nożem grożąc pokrzywdzonemu, że jeżeli nie wyda dobrowolnie telefonu komórkowego, to potnie mu twarz. W toku postępowania oskarżony nie korzystał z obrońcy z urzędu. Sąd Okręgowy w Łodzi IV Wydział Karny oddalił jego wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu wskazując, że nie wykazał on w sposób należyty stanu swojej niezamożności.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 439 § 1 pkt 10 k. p. k. zarzucam zaskarżonemu orzeczeniu rażące naruszenie przepisu prawa procesowego a to art. 80 k. poprzez brak wyznaczenia oskarżonemu obrońcy obligatoryjnego, podczas gdy sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym o zbrodnię z art. 280 § 2 k. k. , co stanowiło bezwzględną przyczynę odwoławczą.

Oskarżony Jan Brzozowski w toku rozprawy głównej na terminie w dniu 12 grudnia 2018 r. złożył wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka Jacka Melonowskiego, wskazując, że osoba ta jest w stanie potwierdzić, że w inkryminowanym czasie nie mógł być on na miejscu zdarzenia w Łodzi, gdyż przebywał on w Nowym Dunajcu. Jacek Melonowski prowadzi pensjonat w w/w miejscowości. Wniosek oskarżonego został oddalony na podstawie art. 170 § 1 pkt 2. Zdaniem organu procesowego okoliczność podawana przez oskarżonego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wyrokiem z dnia 18 lutego 2019 r. sąd uznał oskarżonego za winnego zarzucanemu mu czynu z art. 288 § 1 k. k. i wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 2 zarzucam zaskarżonemu orzeczeniu rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia a to art. 170 § 1 pkt 2 w zw. z art. 6 k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego o przesłuchanie w charakterze świadka Jacka Melonowskiego, podczas, gdy świadek ten potwierdziłby, że oskarżony w inkryminowanym czasie przebywał w Nowym Dunajcu, k. Zakopanego a nie w Łodzi, co oznacza, że nie mógł on dopuścić się przypisanego mu czynu.

W toku postępowania o sygn. akt IV K 198/18 Sąd Rejonowy powziął wątpliwości co do poczytalności oskarżonego i stosownie do art. 201 k. powołał biegłego z zakresu psychiatrii w osobie Marka Rumkiewicza. Biegły wskazał, że oskarżony miał pełną zdolność do rozpoznania znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem (ad tempore criminis) oraz może podjąć samodzielną oraz rozsądną obronę w toku postępowania (ad tempore procedendi). Oskarżony został uznany za winnego czynu z art. 279 § 1 k. k. i skazany na karę 1 roku z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 3 lat próby.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 2 zarzucam zaskarżonemu orzeczeniu rażące naruszenie przepisu postępowania, który miał istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia a to art. 201 k. poprzez powołanie jednego biegłego co do oceny zdolności rozpoznania znaczenia czynu (ad temore criminis) oraz możliwości podjęcia samodzielnej i rozsądnej obrony (ad tempore procedendi), podczas, gdy zgodnie z dyspozycją powyższej normy prawnej organ procesowy musi powołać co najmniej dwóch biegłych z zakresu psychiatrii.

Filip Rytwiński w dniu 11 lipca 2018 r. złożył zawiadomienie o popełnieniu na jego szkodę kradzieży pojazdu marki Terenovo o wartości 49 000 zł. W toku postępowania okazało się, że sprawcą czynu jest Ryszard Rytwiński syn pokrzywdzonego. Filip Rytwiński w toku rozprawy głównej będąc przesłuchiwany w charakterze świadka wskazał, że gdyby wiedział, że to jego syn zabrał mu samochód, nigdy nie zawiadomiłby organów ścigania. Ponadto oświadczył, że nie chce by jego syn był ukarany. Przebaczył mu i już wyjaśnili sobie to nieporozumienie. Widzi w tej sprawie dużo własnej winy, gdyż nie pozwalał synowi korzystać z samochodu, gdy ten potrzebował jeździć na zajęcia z zakresu pism procesowych w sprawach karnych. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi VI Wydział Karny wyrokiem z dnia 20 lutego 2019 r. w sprawie o sygn. alt VI K 167/18 warunkowo umorzył wobec oskarżonego postępowanie karne.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 439 § 1 pkt 9 k. p. k. zarzucam zaskarżonemu orzeczeniu rażące naruszenie przepisu postępowania a to art. 17 § 1 pkt 10 k. p. k. , poprzez wszczęcie i przeprowadzenie postępowania w stosunku do oskarżonego, podczas, gdy pokrzywdzony nie złożył wniosku o ściganie stosownie do dyspozycji art. 278 § 4 k. k. co stanowiło bezwzględną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 k. p. k.

Jan Kowalski został oskarżony o znęcanie się nad żoną (art. 207 § 1 k. k. ). Sąd warunkowo umorzył postępowanie, wskazując w pisemnych motywach, że zachowania oskarżonego nie były zbyt częste, niekiedy pokrzywdzona podejmowała skuteczne próby odparcia bezprawnego zamachu na jej dobra prawne (nie zawsze była bierna). Sąd meriti wskazał, ze dał w pełni wiarę zeznaniom pokrzywdzonej, wskazując, że jej depozycje były szczere, logiczne, spójne a ponadto korespondowały z wnioskami biegłej psycholog powołanej na podstawie art. 192 § 2 k. p. k. Pokrzywdzona Jadwiga Kowalska na rozprawie w dniu 2 lutego 2019 r. wskazała, ze oskarżony przez cały okres wskazany w zarzucie znęcał się nad nią psychicznie oraz fizycznie, budził ją w środku nocy i kazał jej gotować obiady. Pokrzywdzona zaakcentowała, że bała się oskarżonego, nigdy nie przeciwstawiła się woli oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 1 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez przyjęcie, że pokrzywdzona podejmowała niekiedy skuteczne próby odparcia zamachu na jej dobra prawne a zachowania oskarżonego nie były częste, podczas, gdy z prawidłowo zgromadzonego materiału (art. 410 k. p. k. ) i poprawnej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonej Jadwigi Kowalskiej (art. 7 k. p. k. ) wynika, że pokrzywdzona pozostawała całkowicie bierna a zachowania oskarżonego miały charakter nagminny.

Janina Kowalska została uznana za winną tego, ze w okresie od 1 listopada 2018 r. do 24 listopada 2018 r. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabierała w celu przywłaszczenia produkty spożywcze tj. o czyn z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 12 § 2 k. k. . Łączna wartość zaboru wyniosła 502 zł. Janina Kowalska samotnie wychowuje jedno dziecko, jest bezrobotna, nie ma prawa do zasiłku (dokumenty MOPS). Oskarżona wskazała, że kradła produkty, bo ona oraz jej malutka córka były głodne. Przeprosiła za swoje zachowanie i wyraziła skruchę. Oskarżona została skazana na karę 3 lat bezwzględnego pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 4 k. p. k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam rażącą niewspółmierność kary, poprzez przyjęcie, że kara 3 lat pozbawienia wolności stanowi adekwatną odpowiedź co do zawinienia oskarżonej, podczas gdy okoliczności ustalone przez Sąd meriti wskazują jednoznacznie, że: § oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu z uwagi na stan ubóstwa i konieczność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny (oskarżona samotnie wychowuje jedno dziecko, jest bezrobotna, nie ma prawa do zasiłku); § oskarżona przyznała się do zarzucanego jej czynu, wyraziła skruchę i żal a wartość zabranego w celu przywłaszczenia mienia ledwie przekracza granice tzw. czynu