Adam Mickiewicz 1978 1855 BIOGRAFIA Adam Bernard Mickiewicz

Adam Mickiewicz 1978 -1855

BIOGRAFIA Adam Bernard Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 w Nowogródku lub w Zaosiu pod Nowogródkiem. Przyszedł na świat jako syn Mikołaja Mickiewicza herbu Poraj i Barbary z Majewskich, w drobnoszlacheckiej rodzinie o tradycyjnym stylu życia. Jego ojciec był adwokatem sądowym w Nowogródku i komornikiem mińskim, natomiast mama była córką ekonoma. Miał dwóch braci: Aleksandra i Franciszka Mickiewiczów.

WCZESNE LATA W 1807 roku Adam Mickiewicz rozpoczął naukę w powiatowej szkole dominikańskiej w Nowogródku. W 1812 roku zmarł jego ojciec. Rok ten wiąże się ze spotkaniem czternastoletniego chłopca z wielką historią: z przemarszem przez Nowogródek wojsk Napoleona, w tym legionów pod wodzą księcia Józefa Poniatowskiego. Miasto Mickiewicza opanowała wówczas atmosfera radości i nadziei na koniec niewoli, jednak kilka miesięcy później ta sama armia napoleońska wróciła rozbita i pokonana przez Rosjan.

WYKSZTAŁCENIE W 1815 Mickiewicz wyjechał do Wilna w celu podjęcia studiów. Studiował nauki humanistyczne na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim - czołowej uczelni dla ziem Rzeczpospolitej przejętych przez Imperium Rosyjskie. Studia podjął na Wydziale Nauk Fizycznych i Matematycznych, uczęszczając jednocześnie na wykłady Wydziału Nauk Moralnych i Politycznych oraz Literatury i Sztuk Wyzwolonych. Trudna sytuacja materialna rodziny po śmierci ojca skłoniła go do podjęcia nauki w uniwersyteckim Seminarium Nauczycielskim, co gwarantowało później zatrudnienie w szkołach carskich. Studia ukończył w 1819 ze stopniem magistra.

PRACA NAUCZYCIELSKA W 1819 roku podjął nakazane mu obowiązki profesora szkoły powiatowej w Kownie. W Kownie rozwinął się indywidualizm Mickiewiczowski i dokonała się romantyczna reorientacja jego poezji. Sprzyjały temu kowieńskie przeżycia tęsknoty, wyobcowania, niezgody na status zawodowy, a także ciosy osobiste: śmierć matki i wielka, niespełniona miłość do Maryli Wereszczakówny, którą poznał w Tuhanowiczach w 1819 roku. Była ona narzeczoną hrabiego Wawrzyńca Puttkamera i wkrótce wyszła za niego za mąż. W 1820 roku powstała Oda do młodości oraz Mickiewicz rozpoczął pracę nad II częścią Dziadów. Od miejsca powstania wywodzi się ich zamienna nazwa - Dziady wileńsko-kowieńskie. W tym czasie Mickiewicz pracował nad I częścią "Dziadów", ale jej nie zakończył i nie zaprezentował publiczności świata. W kolejnym roku rozpoczął pisanie IV części Dziadów. Część III "Dziadów", zwana drezdeńską została utworzona w 1832 roku. Owe opublikowane części "Dziadów" noszą ogólne miano "Poema". Są poprzedzone wierszem "Upiór", zaś zakończone dziełem "Ustęp". Następnie Mickiewicz podróżował po Europie – początkowo w 1829 roku udał się do Niemiec, potem do Włoch i Szwajcarii. W 1831 przyjechał do Wielkopolski z zamiarem przekroczenia granicy i udania się do ogarniętego powstaniem Królestwa Polskiego, lecz ostatecznie pozostał w Dreźnie do roku 1832.

POBYT W PARYŻU Z Drezna udał się do Paryża, gdzie osiadł na stałe i spędził ponad 20 lat. Po przybyciu do Paryża w 1832 roku, jak większość emigrantów, pozbawiony był środków do życia i narażony na szykany policji. W tych warunkach w 1834 powstał nostalgiczny, a jednocześnie pełen humoru Pan Tadeusz. Opisany w nim kraj lat dziecinnych stał się symbolem wszystkiego, co polskie, bliskie, swojskie. Poemat ten jest wyrazem wiary w metafizycznych ład i harmonię świata wbrew okrucieństwu historii, która pozbawiła uchodźców ojczyzny. W 1834 ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci – córki Marię i Helenę oraz czterech synów: Władysława, Józefa, Aleksandra i Jana. Prawnukiem Adama Mickiewicza był dziennikarz francuski, Jerzy Górecki. W 1838 roku jego żona zachorowała psychicznie. Wybawieniem z trudności materialnych rodziny Mickiewiczów stała się nominacja poety na katedrę literatury łacińskiej na Akademii w Lozannie (1839). W tym okresie życia powstały liryki lozańskie, które nie zostały opublikowane za życia poety. Następnie objął profesurę literatur słowiańskich w College de France (1840 -1844).

OSTATNIE LATA I ŚMIERĆ We wrześniu 1855 – podczas wojny krymskiej, po śmierci żony i zostawieniu nieletnich dzieci – wyjechał do Stambułu aby tworzyć oddziały polskie do walki z carską Rosją. Zamieszkiwał w domu wdowy po kapitanie wojsk tureckich, gdzie zmarł. Nagły zgon nastąpił podczas epidemii cholery (prawdopodobnie na tę chorobę, choć pojawiły się też sugestie, że mógł zostać otruty arszenikiem lub doznać udaru mózgu). Nie tylko niejasna przyczyna śmierci wywoływała kontrowersje. Powodem „potępieńczych swarów” nad trumną poety stało się jego miejsce spoczynku – tymczasowe, ponieważ zakładano, że ostatecznie jego ciało spocznie w ojczyźnie. Proponowano stambulski kościół św. Benedykta lub grób w tworzonej właśnie osadzie polskiej, nazwanej później Adampolem, książę Czartoryski przesądził jednak o pochówku we Francji. Zabalsamowane zwłoki umieszczono w trzech trumnach: cynkowej i dwóch drewnianych. Zanim jednak wyprawiono je w drogę do Francji, minął ponad miesiąc. Dnia 30 grudnia 1855 ciało Mickiewicza wyruszyło z Konstantynopola na pokładzie francuskiego parowca Eufrat. Do Marsylii przybyło 7 stycznia 1856. Następnie zostało przewiezione do Paryża i pochowane na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency a w 1890 przeniesione na Wawel,

CIEKAWOSTKI O ADAMIE MICKIEWICZU Wymieniany jest jednym tchem obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego, ponieważ uważany jest za największego twórcę i poetę polskiego romantyzmu, jeden z Trzech Wieszczów, którym przypadło w udziale prowadzić intelektualnie i duchowo Polaków. W ciągu swego życia zmieniał miejsce zamieszkania przeszło czterdzieści razy. Do legend przeszły jego romanse. Walczył słowem, był to jego wielki oręż. Natomiast był to też główny zarzut jego przeciwników, ponieważ nie brał on udziału zbrojnego w powstaniu listopadowym. Litwini, Polacy, Białorusini – członkowie tych nacji przyznają się do Adama Mickiewicza jako do swojego własnego wieszcza narodowego.