A PULGA A pulga viva feliz no seu

A PULGA

A pulga vivía feliz no seu mundo de pulga entre o pelo dun can. Tiña abrigo, comida e tranquilidade. Íbase ao sobrazo cando tiña frío, sobíase as orellas cando tiña calor, colgábase no rabo- que o can movía sen acougo- cando quería sentir emocións fortes, e achegábase ao fuciño cando quería ver mundo.

Vivía nunha tranquilidade case absoluta, monótona, aburrida ata de máis, cos únicos sobresaltos que lle daba o can ao rañarse, cada vez que a ela se lle ocurría peteiralo para comer. Levaba unha vida que envexaría calquera outra pulga, se non fora por un pequeno inconvinte. Estaba soa, e botaba de menos algunha compañeira. Pasaba os días agardando que algunha outra pulga se aventurara a vivir no seu can, pero seu desexo nunca se cumplia. Ela tampouco se decidía a abandonar aquel lugar porque non sabía a onde ir.

Pero, un deses días que estaba a mirar o mundo desde o alto do fuciño, fíxolle, sen querelo, cóxegas no nariz… O can esbirrou e a pulga, sorprendida, e sen tempo para suxeitarse, caeu ao chan. Cando consigueu recuperarse, máis do susto que do golpe, atopouse fóra do seu mundo e lonxe do seu can.

Sinteuse perdida e tentou recuperalo, pero xa se atopaba lonxe do seu alcance. Resignada, botou a andar sen saber moi ben cara a onde; e para ver máis alá subeu a unha herba, e desa saltou a outra , e a outra… Pero todo o que alcanzaba a ver cos seus ollos de pulga, era verde e máis verde. A carreira do can era máis lixeira que os seus saltos de pulga, que ademais tropezaban con todas aquelas, para ela, altísimas herbas. Xa cansa, parou, pero a fame que tiña , empurrouna a seguir buscando.

Botouse ao primeiro que pasou preto dela, pero non atopou a que agarrarse e despois de uns rebolos polo lombo do lagarto atopouse outra volta no chan, e de novo á busca de asento.

Tivo sorte porque ao pouco atopou, un rato. Pero a axilidade que tiña o tal rato para perseguila por todos os recunchos nos que se metía, fixéronna temer pola súa vida e fuxeu del en canto se lle presentou a ocasión.

Logo saltou enriba dun paxaro. Era fabuloso para ver mundo, pero incómodo para suxeitarse e moito máis complicado fuxir da ameaza do peteiro que, cada pouco, percorría todas as plumas para arranxalas.

Deixou o paxaro e subeuse nun ourizo Alí atopou dúas pulgas, vellas e gordas, que logo o puxeron ao corrente da situación: “unha vida tranquila sen grandes aspiracións”. “O patrón ráñase pouco, sae case sempre de noite e pasa case medio ano durmindo enleado coma unha pelota”. E como nin as circunstancias, nin a compaña eran do seu gusto, agora que xa estaba afeita a mudar de asento, despideuse e foise en busca de algo de mellor xeito.

Deixou o ourizo e subeuse a unha vaca. Aquelo era enorme! Tardaba unha eternidade en chegar das patas ao lombo, e outro tanto en chegar do rabo á cabeza. Colgarse do rabo xa non era unha diversión, era un perigo. E tampouco era máis doado pensar en comer. Furar naquel coiro era de todo punto imposible así que tamén tivo que abandonar a vaca e seguir buscando aloxamento.

Baixouse da vaca e subeu nunha ovella. Avanzou pola pata, e entrou na la que, co mesta e longa que era, non lle deixaba saber cara a onde iba, e que coa calor que lle daba púxoa a piques de atafegar, polo que tamén tivo que desistir e non lle quedou outra que abandonar a ovella.

Desta volta agabeou por algo quentiño, con pouco pelo, pero ben cuberto e abrigado. Pero esta ousadía a piques estivo de converterse na súa desgracia porque, en canto sentiu a súa picadura, o home buscouna, … atopouna , pillouna, e cando estaba a piques de esmagala, aínda non sabe como… Tivo a sorte de poder fuxir.

Saiu con vida daquela situación pero despois puxo moito máis coidado á hora de escoller a onde arrimarse. E non se decideu por ninguén ata que sinteu un olor que lle resultaba familiar… Deu uns cantos saltos e atopou, deitado na herba, un can. Non era o seu can, nin tiña o pelo suave, nin o rabo longo, nin as orellas de punta. Pero era un bo abrigo e tiña, dabondo, aquelo que tanto botara de menos.

¡unha morea de pulgas! coas que comparteu canto vivira e foi feliz.

fin Cousiñas feitas na casa Mon Daporta