A NARRATIVA DOS ANOS 60 Nova Narrativa Galega

A NARRATIVA DOS ANOS 60 Nova Narrativa Galega

A narrativa dos anos 60 De 1960 a 1975 distinguimos tres pólas na narrativa: ETAPA DE MADUREZ: Publican agora obras de madurez: Cunqueiro (Escola de menciñeiros), Blanco Amor (Xente ao lonxe) e Fole (Contos da néboa). CONSOLIDACIÓN DA NARRATIVA REALISTA: Reflicte a vida da época: como unha crónica novelada do que pasaba en Galicia e na emigración. Neira Vilas A NOVA NARRATIVA GALEGA

A Nova Narrativa Galega Aparece nos anos 60. Busca romper co ruralismo e as técnicas narrativas tradicionais. Publican na colección Illa Nova (ed. Galaxia) Son novelas e relatos que dan un novo aire á nosa narrativa. Iníciase con Nasce un árbore de Gonzalo R. Mourullo e remata con Adiós María (1971) de Xohana Torres.

Os autores Gonzalo R. Mourullo: foi o máis destacado nun primeiro momento. Nasce un árbore e Memorias de Tains. María Xosé Queizán, Méndez Ferrín, Carlos Casares, Xohana Torres Camilo G. Suárez Llanos (Camilo Gonsar): Lonxe de nós e dentro (1961), Como calquera outro día (1962), Cara a Times Square (1980), A desfeita (1983), A noite da aurora (2003) Xohán Casal: O camiño de abaixo (1970)

Puntos xeracionais comúns: Non viviron directamente a guerra civil. Teñen formación universitaria. Coñecen os movementos literarios europeos. Influenciados por Kafka, Faulkner, James Joyce e o nouveau roman francés.

Características da N. N. G. Abordan novos temas: Problemas existenciais (expresan o absurdo da existencia). Mestura do real e o onírico, incorporando o mundo do subconsciente: traumas, pesadelos, soños (Freud). Personaxes anónimos, marxinais, violentos, desequilibrados. Ambientes urbanos claustrofóbicos e sórdidos. Foxen da localización concreta do espazo.

Introducen cambios formais: Pluralidade de voces narradoras. Ruptura da linealidade temporal, alternando planos temporais. Ollada obxectalista (descrición fría de persoas e obxectos, como se fose unha cámara de cine). Emprego de espazos sen referente inmediato coa realidade. Predomina o monólogo interior ou fluír da consciencia (reflectir o pensamento).

TEXTOS

Cara a Times Square, Camilo Gonsar Os tolos gozan hoxe de boa prensa; son publicamente admirados case como homes que chegaron a un estado superior, desde o que poden ver ata onde a vista dos cordos non alcanza, e tamén son publicamente compadecidos como víctimas inocentes da crueldade da nosa organización social. Eu non nego nada de isto; o que si nego é que, en xeral, as historias feitas ou protagonizadas por tolos me gusten, porque nada teño que ver, nin tan sequera como amateur, coa cura ou a investigación da loucura, nin, a verdade sexa dita, me inspiran os tolos ningunha simpatía especial. Certo que hai outros tolos, como D. Quixote ou o capitán Ahab, xustamente elevados á categoría de símbolos permanentes da humanidade; pero eran falsos tolos, ou eran tolos sólo segundo a opinión de xentes ou de mentes vulgares. Total, o que lle quero dicir é que a historia que lle vou contar nada ten que ver co mundo da loucura. En outro caso, non se me tería ocorrido sometela á súa consideración. Pero xa é tempo de ir sen máis aos feitos: Eu pasara aquela tarde bebendo whisky ( ou whiskey) en diferentes bares do Greenwich Village cun vello inmigrante amigo meu. Os dous eramos do mesmo País -un deses pequenos e desgraciados países que levan séculos desangrándose, vertendo ríos de emigrantes nos portos americanos. O Greenwich Village, de ordinario, relacionámolo con mozos rebeldes, bohemios, artistas, turistas e demais, e non con vellos inmigrantes. Pero